Ik zit ondertussen met een knoert van een verkoudheid, wat het er ook niet makkelijker op maakt. 't Is blijkbaar waar wat ze zeggen: wil je ziek worden? Ga dan met het openbaar vervoer...
Gelukkig stond er slechts 1 film op het programma, maar ik kreeg het toch lastig ze.
Pauline Kael was een beroemde en beruchte Amerikaanse filmcriticus. Ik had wel al over deze dame gehoord, maar wist niet meteen waar ze voor stond.
Dat werd in deze documentaire duidelijk.
Ze had een heel uitgesproken stijl en wanneer ze iets niet goed vond, bracht ze de boodschap onomwonden over. Één van de getuigen uit de film, regisseur David Lean, stopte zelfs 14 jaar met films maken omdat ze nooit een goed woord voor hem over had. Ah, de kracht van goed gefundeerde kritiek...
Maar er worden ook andere aspecten uit haar leven belicht: zo kwam ze dikwijls onder vuur te liggen na een vernietigende kritiek waarbij doodsbedreigingen niet uit de weg gegaan werden. Het was als vrouw ook niet makkelijk om je plek te veroveren als criticus. Zoals ze zelf zegt: wanneer je je als vrouw op een domein gaat begeven dat gezien wordt als iets puur mannelijk, krijg je drek over je heen van diezelfde mannen. Zo was het dus in de jaren '60-'70, maar veel is er nog niet echt veranderd denk ik...
Dit was een boeiende documentaire over een boeiende vrouw die zich niet aan regels liet binden, ze ging gewoon haar eigen weg, hoe moeilijk het soms ook was om brood op de plank te krijgen.
Na de film was er nog een panelgesprek met 4 filmcritici want blijkbaar was de vertoning op dinsdagavond gesponsord door de UFK (Unie van de Filmkritiek), maar daar was ik op dat moment al te moe en te mottig voor om dat nog te kunnen volgen. Ze zaten ook maar door te bomen over hoe moeilijk het vandaag de dag is om als criticus nog betaald te worden als er duizenden mensen gewoon hun eigen kritieken schrijven op hun blogs (ik voelde me even aangesproken).
Nee, het was snel richting bus en auto en dan naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten