Voorlaatste Oscarbericht waarbij ik het over de genomineerden voor Beste film ga hebben.
Zoals steeds ga ik van wat ik de minste vond (1 film kreeg van mij slechts 2/5, twee films kregen 3/5 en maar liefst 7 kregen 4/5) naar mijn persoonlijke favoriet.
Starten doe ik dus met de - volgens mij - complete stinker van de bende:
Maestro - Bradley Cooper
Een passieproject van Bradley Cooper - hij regisseert, schreef mee aan het scenario en speelt de hoofdrol - maar hij had het beter daarbij gelaten. Jammer genoeg wou Netflix hier geld in pompen. Saai bij saai, dat is deze film en ik werd bovendien gek van Cooper die de hele tijd lijkt te praten alsof hij snipverkouden is (de echte Bernstein praatte zo niet). Bah, hou u hier ver van. Het enige pluspunt? Carey Mulligan. Want die zet hier een acteerprestatie van jewelste neer.
Dan zijn er twee driesterrenfilms en dat wil gewoon zeggen dat ik mij niet bovenmatig geërgerd heb en/of dat de films toch enigszins goed gemaakt waren:
Killers of the flower moon - Martin Scorsese
Oppenheimer - Christopher Nolan
Nog zo'n drie uur durende kwelling... Leer toch eens om terug films onder de 2 uur te maken! Goed gemaakt, maar echt véél en véél te lang. Dit is echt een film die ik van mijn leven niet meer terug wil zien. Het enige pluspunt? Robert Downey Jr. Want die zet een acteerprestatie van jewelste neer.
En dan mijn viersterrenfilms, ze mogen van mij allemaal winnen maar sommige wat meer dan andere (om het even met Animal farm te zeggen):
Poor things - Yorgos Lanthimos
Een visueel overdonderend sprookje van Griekenlands meest eigenzinnige regisseur. Waarom dan helemaal onderaan mijn viersterrenfilms, vooral dan omdat hij bij heel veel mensen bovenaan hun top 10 van 2023 eindigde? Omdat ik het boek gelezen heb en de film slechts 2/3 ervan covert. Door het weglaten van het laatste 1/3 mis je écht heel veel omdat dat net (voor mij) een extra laag aan het verhaal toevoegde... Maar als film is hij wel dik ok, ik miste alleen iets.
Barbie - Greta Gerwig
Dé zomerfilm van het afgelopen jaar en eentje om blij en misschien een beetje boos van te worden. Ik heb mij zo geamuseerd met deze film en wil hem zeker nog eens opnieuw zien. Ik was wel meer dan licht verontwaardigd toen bleek dat regisseur Gerwig niet genomineerd werd in die bepaalde categorie en de regisseurs van de drie voorgaande films wel - maar dat zijn dan weer mannen he, punt van de hele film bewezen...
Barbie zal niet winnen in deze categorie en moet dat ook niet doen van mij, maar het is wel een heel belangrijke film. Al is het maar voor die kleine meisjes die er de ogen mee zullen geopend worden.
American fiction - Cord Jefferson
Een beetje de outsider vanuit Europees oogpunt want deze film valt hier nergens in bioscopen of op streamers te bespeuren en het ziet er ook niet naar uit dat dat meteen zal gebeuren. Het werd dus even zoeken voor mij maar ik heb hem gezien.
*EDIT 28/2/24: hij is ondertussen te zien op Prime, allen daarheen!*
Dit is het verhaal van de zwarte auteur Thelonious Ellison (Jeffrey Wright) die volgens zijn agent en uitgever niet "zwart genoeg" schrijft. Uit pure frustratie schrijft hij dan een boek met alle clichés die witte mensen graag lezen in boeken over de zwarte Amerikaanse gemeenschap en dat wordt opgepikt om gepubliceerd te worden onder een pseudoniem.
American fiction is een duistere komedie die raciale pijnpunten aanraakt. Degelijk geacteerd door de hele cast maar misschien wat te licht tegenover de andere films in deze categorie.
The holdovers - Alexander Payne
Deze zag ik op het filmfestival van Gent en kwam even later om de een of andere reden als Winter break bij ons in de zalen. Een hartverwarmende kerstfilm, dat is deze film over een leraar die tijdens de kerstvakantie moet babysitten op de enige jongen in de kostschool die niet naar huis kan - hoewel hier ook geldt: die gast was veel te oud om een minderjarige te spelen, nog nooit een 16-jarige met zo'n five o'clock shadow gezien...
En ook hier valt de film misschien wat te licht uit tegenover wat er nog aan komt.
Past lives - Celine Song
Je kan het misschien raar vinden dat ik een film waar ik bijna bij in slaap ben gevallen in de cinema, op de derde plek zet. Maar dat in slaap vallen had alles met mezelf te maken en niks met de film want ik had wel door dat ik naar iets bijzonders zat te kijken... En daarom mag hij op deze plek staan.
The zone of interest - Jonathan Glazer
Een mokerslag, dat is nog het minste dat je van deze film kan zeggen. Zou verplichte kost voor zowat iedereen moeten zijn, zelfs al is dit geen makkelijke film om te bekijken (en dan heb ik het niet over het onderwerp). Sandra Hüller zet een gruwelijk goeie prestatie neer als de vrouw van kampcommandant Rudolf Höss die haar makkelijke leventje in een droomvilla met prachtige tuin niet wil verliezen, ook al staat die villa naast het vernietigingskamp Auschwitz...
Hier was ik toch eventjes niet goed van toen hij gedaan was.
Maar Sandra Hüller speelde ook in een film die in mijn ogen nog straffer was:
Anatomie d'une chute - Justine Triet
Mijn nummer twee bioscoopfilm van vorig jaar en eentje die ver evenveel impact op mij had als Tár (die vorig jaar op de Oscars ten onrechte werd gepasseerd voor Everything everywhere at once, net als Cate Blanchett - nog steeds een beetje boos daarover). Ik kan dan ook niet anders dan deze film bovenaan de lijst met genomineerden te plaatsten.
Gaat hij winnen? Natuurlijk niet.
't Zal wel Oppenheimer worden want die film is bezig aan een rondje prijzen vergaren en kan precies niet meer gestopt worden. En ik vond dat nu niet meteen een meesterwerk...
Gaat hij winnen? Natuurlijk niet.
't Zal wel Oppenheimer worden want die film is bezig aan een rondje prijzen vergaren en kan precies niet meer gestopt worden. En ik vond dat nu niet meteen een meesterwerk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten