Schrijfster Sandra Voyter (Sandra Hüller, die ik ook al in Sisi & ich aan het werk zag begin deze maand) woont met haar man en zoon in een chalet in Frankrijk. Wanneer op een dag zoon Daniël - die slechtziend is - met zijn hond gaat wandelen en bij thuiskomst zijn vader dood naast de chalet vindt, blijkbaar gevallen (gesprongen? geduwd?) uit het raam van de tweede verdieping, wordt de politie erbij geroepen en wordt moeder Sandra nog net niet in haar gezicht beschuldigd van moord.
Wat volgt is het proces waarin de relatie van Sandra met haar man Samuel tot op het absurde wordt ontleed om haar wel of niet schuldig te vinden.
"Ah, een rechtbankdrama?" zal je dan misschien denken. "Dat ziet Evelyne toch niet graag?" en daar heb je absoluut gelijk in.
Maar wat we in deze film te zien krijgen is een rechtbankdrama grand cru met vooral heel wat kwalitatief acteerwerk.
Sandra Hüller is perfect gecast als de wat ambigue schrijfster Sandra en je vindt haar echt niet altijd sympathiek maar dat is nu net haar personage. Ik heb deze rol al vergeleken zien worden met die van Cate Blanchett als Lydia Tár en ik zie het volledig - tijdens het kijken was die gedachte namelijk ook al door mijn hoofd gegaan.
De grootste uitschieter op acteervlak was voor mij echter Milo Machado Graner als haar zoon Daniel. Deze jongen speelt met zo'n naturel dat je al zijn emoties meteen gelooft. En wat blijkt? Hij is de oudere broer van Solan Machado Graner die mij in En attendant Bojangles - voor de rest maar een heel middelmatige film - ook al ver met verstomming sloeg. Veel acteertalent daar in de familie...
Regisseur Justine Triet - pas de derde vrouw die met de Gouden Palm naar huis mocht in het 76-jarige bestaan van het festival - is bovendien geen onbekende voor mij: ik zag al haar films Victoria en Sibyl (allebei toevallig met Virginie Efira in de hoofdrol en de laatste ook al met Sandra Hüller in de cast) en wist dus dat ze wel iets in haar mars had als regisseur. Ze schreef ook het scenario voor Anatomie d'une chute, samen met haar man Arthur Harari die ons al de schitterende film Onoda schonk, nog wat adelbrieven dus. En ze hebben kwaliteit afgeleverd.
Ik begrijp dus echt waarom deze film met de Gouden Palm naar huis mocht en had ik niet al Tár op een huizenhoog schavotje staan, dan zat ik hier nu "Film van het jaar! Film van het jaar!" te roepen. 't zal dus "tweede beste film van het jaar" worden, maar hij verdient echt alle lof.
Anatomie d'une chute is vanaf woensdag 30 augustus in de Belgische zalen te zien. Allen daarheen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten