Headline, 2022 (oorspr. 2005)
310 p.
Niet vertaald
Waar gaan we dit schrijven? Ik kocht Fledgling vorige maand in de Waterstones in Brussel en heb het nu al gelezen. Hier kwam natuurlijk een leesuitdaging bij kijken - februari is Black history month in de VS en daar horen boeken van zwarte auteurs bij.
Ik heb de afgelopen maand dus voornamelijk werk van zwarte auteurs gelezen. Van Octavia E. Butler las ik al Kindred dat in mijn boekentop 10 van 2020 belandde, waardoor de zin om dit boek te gaan lezen echt groot was.
Fledgling opent met de ik-persoon die met geheugenverlies en heel wat verwondingen en pijn wakker wordt in een grot. Het wezen (we kunnen er op dat moment niet meer van maken) weet niet waar het is, wat het doet en handelt puur uit instinct. Uiteindelijk blijkt het een meisje te zijn dat zwaar verbrand was maar op wonderlijke wijze compleet geheeld is én ze kan niet goed tegen daglicht...
Zonder al te veel te spoilen (maar wie gaat dat boek lezen?) blijkt Shori - want dat is haar naam leert ze later - een lid van de Ina-gemeenschap te zijn, een soort vampiers die in communes leven met mensen (symbionts) waar ze het bloed van drinken. En Shori - die er uit ziet als een 11-jarig meisje maar in realiteit al 53 jaar oud is - begint ook symbionts te verzamelen want de honger is groot. Ze is nog steeds een kind naar Ina-normen maar ze heeft wel al een grote seksuele drang en daar is het boek af en toe wel wat op het voze af want ze heeft dus seks met haar volwassen symbionts terwijl ze lichamelijk dus een meisje van 11 is - daar had ik het toch wat moeilijk mee.
Doordat het hoofdpersonage aan geheugenverlies lijdt, leren we samen met haar - opnieuw - de gebruiken en wetten van de Ina kennen. Als literair trucje werkt dat maar 't is ook niet echt nieuw te noemen...
De Ina blijken goed georganiseerd te zijn en leven verborgen voor de mensenwereld. Mannelijke en vrouwelijke exemplaren leven gescheiden van elkaar in groepen die met elkaar verwant zijn. Shori's moeders/tantes/zussen... werden gruwelijk afgeslacht en zij is de enige overlevende. Waarom? Haar DNA werd verrijkt met dat van mensen waardoor ze overdag wel buiten kan komen - zij het niet te lang - en ze is zwart want zwarte huid kan beter tegen de zon. De Ina zelf zijn lange bleke wezens waardoor Shori er compleet bij afsteekt en sommige Ina waren niet al te content met de vermenging van het DNA... Het is hier dat Octavia E. Butler natuurlijk ook wat maatschappijkritiek verwerkt in haar boek want het is puur racisme dat sommige Ina haar niet willen aanvaarden (door het DNA-mengen maar ook doordat ze zwart is).
Er wordt gezocht naar de verantwoordelijke familie voor de slachting en eens die gevonden is, wordt het boek een puur rechtbankdrama want deze familie wordt ter verantwoording geroepen door de rest en dat waren dus de laatste 100 pagina's van het boek en wel, dat vind ik dus saai.
Dat Octavia E. Butler een stukje kan schrijven, bewees ze al met Kindred en tussen dat boek en Fledgling zit maar liefst 26 jaar - waardoor ik eventjes in de war was toen ze over gsm's, computers en flatscreens begon in dat laatste omdat ik dacht dat het er ook eentje uit de jaren '70-'80 was - en aan haar schrijfstijl is niets ingeboet. Het ligt echt gewoon aan mij dat ik Fledgling minder interessant vond want ik had wel zin in een vampierenverhaal maar als het boek dan uitmondt in een rechtbankverslag, ben je me kwijt.
Vandaar nog 3.5 sterren want het leest wel heel vlot en tot de laatste 100 pagina's was ik mij aan het amuseren.
310 p.
Niet vertaald
Waar gaan we dit schrijven? Ik kocht Fledgling vorige maand in de Waterstones in Brussel en heb het nu al gelezen. Hier kwam natuurlijk een leesuitdaging bij kijken - februari is Black history month in de VS en daar horen boeken van zwarte auteurs bij.
Ik heb de afgelopen maand dus voornamelijk werk van zwarte auteurs gelezen. Van Octavia E. Butler las ik al Kindred dat in mijn boekentop 10 van 2020 belandde, waardoor de zin om dit boek te gaan lezen echt groot was.
Fledgling opent met de ik-persoon die met geheugenverlies en heel wat verwondingen en pijn wakker wordt in een grot. Het wezen (we kunnen er op dat moment niet meer van maken) weet niet waar het is, wat het doet en handelt puur uit instinct. Uiteindelijk blijkt het een meisje te zijn dat zwaar verbrand was maar op wonderlijke wijze compleet geheeld is én ze kan niet goed tegen daglicht...
Zonder al te veel te spoilen (maar wie gaat dat boek lezen?) blijkt Shori - want dat is haar naam leert ze later - een lid van de Ina-gemeenschap te zijn, een soort vampiers die in communes leven met mensen (symbionts) waar ze het bloed van drinken. En Shori - die er uit ziet als een 11-jarig meisje maar in realiteit al 53 jaar oud is - begint ook symbionts te verzamelen want de honger is groot. Ze is nog steeds een kind naar Ina-normen maar ze heeft wel al een grote seksuele drang en daar is het boek af en toe wel wat op het voze af want ze heeft dus seks met haar volwassen symbionts terwijl ze lichamelijk dus een meisje van 11 is - daar had ik het toch wat moeilijk mee.
Doordat het hoofdpersonage aan geheugenverlies lijdt, leren we samen met haar - opnieuw - de gebruiken en wetten van de Ina kennen. Als literair trucje werkt dat maar 't is ook niet echt nieuw te noemen...
De Ina blijken goed georganiseerd te zijn en leven verborgen voor de mensenwereld. Mannelijke en vrouwelijke exemplaren leven gescheiden van elkaar in groepen die met elkaar verwant zijn. Shori's moeders/tantes/zussen... werden gruwelijk afgeslacht en zij is de enige overlevende. Waarom? Haar DNA werd verrijkt met dat van mensen waardoor ze overdag wel buiten kan komen - zij het niet te lang - en ze is zwart want zwarte huid kan beter tegen de zon. De Ina zelf zijn lange bleke wezens waardoor Shori er compleet bij afsteekt en sommige Ina waren niet al te content met de vermenging van het DNA... Het is hier dat Octavia E. Butler natuurlijk ook wat maatschappijkritiek verwerkt in haar boek want het is puur racisme dat sommige Ina haar niet willen aanvaarden (door het DNA-mengen maar ook doordat ze zwart is).
Er wordt gezocht naar de verantwoordelijke familie voor de slachting en eens die gevonden is, wordt het boek een puur rechtbankdrama want deze familie wordt ter verantwoording geroepen door de rest en dat waren dus de laatste 100 pagina's van het boek en wel, dat vind ik dus saai.
Dat Octavia E. Butler een stukje kan schrijven, bewees ze al met Kindred en tussen dat boek en Fledgling zit maar liefst 26 jaar - waardoor ik eventjes in de war was toen ze over gsm's, computers en flatscreens begon in dat laatste omdat ik dacht dat het er ook eentje uit de jaren '70-'80 was - en aan haar schrijfstijl is niets ingeboet. Het ligt echt gewoon aan mij dat ik Fledgling minder interessant vond want ik had wel zin in een vampierenverhaal maar als het boek dan uitmondt in een rechtbankverslag, ben je me kwijt.
Vandaar nog 3.5 sterren want het leest wel heel vlot en tot de laatste 100 pagina's was ik mij aan het amuseren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten