Mei favorites

Niet zo heel veel lezen in een maand wil zeggen dat ik héél véél bekeken heb - zowel thuis als op een ander. Mijn letterboxd account zegt dat ik 19 films gezien heb in mei, maar daar zijn de vele series die ik tot mij genomen heb nog niet bij...

Ik bevond mij 3 keer in de cinema:

Ter voorbereiding van de derde en laatste Guardians of the galaxy-film bekeek ik eerst nog eens de vorige twee films op Disney+ waardoor ik - naar mijn gevoel - sommige inside jokes toch beter kon appreciëren. Deze derde film is in se de origin story van de grofgebekte Rocket - zeg zeker niet raccoon! - en geeft de fans wat ze willen. Of toch deze fan. Enne... heb ik een traantje weggepinkt? Wees daar maar zeker van! 

Van een heel ander kaliber was Jeanne du Barry, de openingsfilm van het afgelopen festival van Cannes die al heel wat bagger over zich gekregen had, vooral dan door de "vertolking" van Johnny Depp als koning Louis XV. En mensen, 't is echt een drol van een film. Hou je er ver van.

Op de laatste dag van mei zag ik A good person in cinema Sauvenière in Luik - leuk om weten: ze draaien de films daar in de originele versie dus er is ook Nederlandse ondertiteling. De reden om er naar toe te gaan: de immer hoog kwalitatief presterende Florence Pugh die hier zelfs Morgan Freeman naar huis weet te spelen. Voor de rest is dit een nogal dertien in een dozijn filmpje over een aan medicijnen verslaafde junkie (Pugh) die haar leven terug op de rails moet zien te krijgen.

En ik doe nog steeds mee aan de Around the world-challenge waarvoor ik 4 films zag:

Voor Zuid-Korea werd Burning bekeken, een film gebaseerd op een kortverhaal van Haruki Murakami. 

Steven Yeun (The walking dead, Minari) speelt eersteklas rijke eikel Ben die in het leven komt van arme duts Lee Jong-Su. Deze laatste woont in het vervallen ouderlijke huis en lust naar Hae-Mi, het meisje dat met Ben komt aandraven na een vakantie in Afrika. De drie draaien rond elkaar heen en op een dronken avond maakt Ben Jong-Su deelgenoot van zijn stiekeme passie: vervallen en ongebruikte serres in brand steken. En hij heeft er nu weer eentje op het oog...

De film is als een koortsdroom gezien door de ogen van Jong-Su. Na de bekentenis van Ben gaat hij als een bezetene serres controleren in de omgeving, wat hem zelf wat verdacht maakt. Maar wanneer Hae-Mi verdwijnt, lijkt er meer aan de hand te zijn...

Burning was twee en een half uur in het hoofd van een jongeman zitten en ik vond het zelfs helemaal niet erg.

Dan was het richting Canada en hiervoor viel de keuze op All my puny sorrows, nog een verfilming van een boek van Miriam Toews.

We volgen twee zussen, Elf en Yoli, die zich elk op hun manier onttrokken hebben aan de strenggelovige mennonitische kerk van hun ouders. Yoli is een wat gerateerde schrijfster die altijd al in de schaduw van haar zus Elf stond, een gevierde concertpianiste. Maar Elf heeft heel wat demonen te bestrijden...

Dit was geen slechte film maar zwaar, zo zwaar. Je zou er zowaar depressief van worden. Niet om eventjes rap-rap te bekijken dit.

De Australische film werd The dressmaker met Kate Winslet in de hoofdrol. Hier ging ik blind in en ik werd compleet verrast!

Winslet komt na 25 jaar terug naar het gehucht in the middle of nowhere waar ze na een tragisch voorval als kind uit werd weggestuurd. En ze zint op wraak.

De film begint als een soort western waarin Winslet in het holst van de nacht arriveert in het dorpje met haar naaimachine in de hand en de uitspraak "I'm back bitches!".

Wat daarna volgt gaat van zwarte komedie naar drama naar... je weet op den duur echt niet waar je hoofd staat maar 't is allemaal even glorieus. Film zoals ik ze graag heb met andere woorden.

Als laatste was Brazilië aan de beurt en dat werd The invisible life of Euridice Gusmão, het verhaal van twee zussen, Euridice en Guida, die in Rio de Janeiro in de jaren '50 door omstandigheden van elkaar gescheiden raken en hoe ze naar elkaar blijven verlangen maar nooit meer samen zullen komen.

Ofte: hoe vrouwenlevens door mannen om zeep geholpen worden - het is hun vader en Euridices man die ervoor zorgen dat ze nooit meer contact hebben - en hoe ze toch kracht putten uit het denken aan de ander die ze zo missen, al hebben die een compleet ander leven dan ze zich uitdenken.

Sterk stukje cinema uit Brazilië dit.

Ik hield ook een Halloweendagje in mei - wat moet je anders op die vrije Hemelvaartdag?

Maar daar schreef ik hier al over.

Op Prime bekeek ik nog Three thousand years of longing, een film met Tilda Swinton en Idris Elba in de hoofdrol.

Toen ik hiervan de trailer in de cinema zag, wou ik hem meteen zien maar door omstandigheden ben ik er toen niet geraakt. De film kwam al gauw op Primevideo terecht maar ook dan vond ik niet meteen een moment om hem te bekijken. Eind mei was de tijd en zin er wel.

Tilda Swinton speelt een professor die zich met verhalen bezig houdt en wanneer ze op seminarie in Turkije is, vindt ze een mooi glazen flesje. Blijkt daar toch wel een djinn (Elba) in te zitten zeker die haar drie wensen belooft!

Vooraleer ze haar wensen doet, vertelt hij haar zijn levensverhaal waardoor hij zo'n 3000 jaar in een fles opgesloten gezeten heeft. Die verhalen zijn schitterend verfilmd als filmpjes in de film en je kijkt je ogen uit.

Maar ik ben eerlijk gezegd blij dat ik hem niet in de cinema gezien heb want mijn verwachtingen werden precies toch niet echt ingelost. Een ok film, meer niet.

En dan zijn we bij dé serie van mei aangekomen want ik begon te kijken naar Miss Fisher's murder mysteries, een serie die al langer op mijn verlanglijstje stond maar waarvan ik nooit had kunnen denken dat ik er zo in meegesleept zou worden.

Dit is geen aardverschuivende reeks en de vertolkingen zijn ook niet altijd dat, maar mensen, ik ben er helemaal weg van! De aankleding, kostuums, auto's en - jawel - humor trokken mij helemaal mee.

Miss Phryne Fisher is een lady detective in het Melbourne van 1928 en valt van de ene moordzaak in de andere (je zou al schrik hebben dat ze in je buurt komt want Murder finds me zoals ze zelf zegt), waarbij ze - zeker in het begin - wat in de weg loopt van politie-inspecteur Jack Robinson. De chemie tussen de twee is tastbaar maar *spoiler* een échte kus valt pas in de allerlaatste minuten van de allerlaatste aflevering van het derde en laatste seizoen *spoiler*.

De vertolking door Essie Davis zorgt voor een groot deel voor de aantrekkingskracht van de reeks want ze weet van dit niet altijd even sympathieke personage (Phryne heeft wel een héél groot ego) een plezier om naar te kijken te maken. Vooral dan omdat je merkt dat ze zelf heel wat lol aan de vertolking beleeft.

De eerste twee seizoenen van elk 13 afleveringen werden in mei afgewerkt en het derde van 8 afleveringen heb ik ondertussen ook al gezien. Nu nog de tv-film en 't is gedaan met Miss Fisher voor mij - maar ik kan altijd nog van nul herbeginnen want jawel, de dvd's heb ik al in mijn bezit...

Er werd ook nog eens gequizd in mei en daarvoor was het te doen in Dendermonde.

Het was al bijna 2 maanden geleden dat ik nog gequizd had en ik zat ook een beetje in een funk in die periode, maar een geweldige avond quizzen in aangenaam gezelschap en dan ook nog eens de hoofdvogel afschieten deed wonderen voor mijn humeur. 

Op het einde van mei trok ik een paar dagen naar Luik, een stad die mij al lang intrigeerde en ik werd niet teleurgesteld. De stad van Simenon - ik deed ook een wandeling waarbij ik in zijn voetstappen trad - heeft mij helemaal overtuigd en ik wil er zeker nog eens naartoe.

De Rue Georges Simenon, twee standbeelden voor Simenon en wat streetart.

Dat het weer toen helemaal mee zat, de mensen er supervriendelijk zijn en het echt wel een propere stad is, waren allemaal troeven. Een aanrader.

In mei was het ook Free comic book day en ik trok eventjes naar Gent om bij World's end wat gratis comics op te doen - en er ook te kopen he want 'k heb manieren...

Met de standaard photobomber bij een haul.

En dat brengt me naadloos bij mijn book haul van mei want 't is weer niet echt netjes gebleven... Blijkbaar koop ik in de maanden dat ik weinig lees wel massa's boeken.

Ik begon nog redelijk bescheiden want deze dvd van Once upon a time in America vond ik voor 1.00€ in de kringwinkel en ik bestelde Ship of magic van Robin Hobb bij de plaatselijke boekhandel om al het volgende boek in de reeks in huis te hebben tegen dat ik de drang voel om het te gaan lezen.

Maar toen trok ik op een zaterdag in een opwelling naar Brussel en daar ging ik helemaal los...

In de prachtige boekhandel Tropismes kocht ik het nieuwe boek van Adeline Dieudonné, Reste, en het tweede boek van Elisa Shua Dusapin, Les billes du Pachinko.

Daarna belandde ik nog in de Fnac waar ik Moi qui n'ai pas connu les hommes van Jacqueline Harpman kocht, een boek dat ik al in het Nederlands las en dat in 2019 mijn boek van het jaar werd.

Maar 't was nog niet gedaan want ze hebben daar ook een Mediamarkt en daar kocht ik mij twee blurays met hoog scorende films uit de voorbij jaren: The last duel schopte het tot op plek 4 van mijn in 2021 thuis bekeken films en Corsage stond in mijn cinematop van vorig jaar eveneens op de vierde plek.

En dan is er ook nog de Waterstones in Brussel, een Engelstalige boekhandel, waar ik mij Ruddy Gore aanschafte, het zevende deel in de Phryne Fisher mysteries - yep, de boeken waar de tv-serie op gebaseerd werd - en The appeal van Janice Hallett, een detectiveroman die op booktube serieus al de ronde gedaan heeft en die mij wel intrigeerde.

Wonder boven wonder: ik heb beide boeken ondertussen al gelezen. Pluim voor mezelf.

Ook in Luik kon ik niet anders dan zowat elke boekhandel binnen stappen (ze hebben er daar echt veel!) en dit werd mijn buit:

in de museumshop van La Boverie vond ik een boek van Simenon dat Le chat heet. Dat moest natuurlijk mee naar huis.

In boekhandel Cultura vond ik Idol van Usami Rin, vertaald uit het Japans, een boek waar Lauren van Laurenandthebooks op booktube vol lof over was. Zij las de Engelse vertaling maar ik wil de Franse wel een kans geven.

Ik bezocht ook Slumberland, een stripwinkel die o.a. nog een vestiging in het stripmuseum in Brussel heeft, en schafte mij daar Anaïs Nin: sur la mer des mensonges van Léonie Bischoff aan, winnaar van de publieksprijs op het stripfestival van Angoulême in 2020 in een speciale uitgave in paperback (een zeldzaamheid bij Franse strips!) voor de 50e verjaardag van dat stripfestival.

En ook in Luik was er een Mediamarkt waar ik mij 2 blurays kocht: Ocean's 8 (je mag denken wat je wil, ik vind dit een zalige film) en Emma., de zoveelste verfilming van het gelijknamige boek van Jane Austen met hier Anya Taylor Joy in de hoofdrol en die ik nog niet gezien heb.

Ok, veel boeken en blurays maar er zijn mensen met véél duurdere hobby's of verslavingen...