478 p.
Vertaald uit het Engels: Triptych
Op 13 juni haalde ik Na die nacht in huis, het elfde boek in de Will Trent-reeks, mét handtekening van Karin Slaughter (de derde keer al dat ik haar mocht ontmoeten) hoog tijd dus om eindelijk eens aan die reeks te beginnen...
En ja, de eerste twee boeken werden eerst de Atlantareeks genoemd die daarna veranderde in de Georgiareeks toen Sara Linton er weer bij kwam. Maar ondertussen zijn al die boeken onder de noemer Will Trent terug te vinden - gewoon even voor de duidelijkheid en omdat ik het, jawel, weet.
Ik had wel enige moeite om in het boek te komen want voor een boek waarvan de reeks de naam van de speurder draagt, duurt het wel heel lang eer we wat er gebeurt vanuit zijn oogpunt zien. Pas op pagina 217, wanneer deel drie van het boek begint, schakelen we over op Will Trent en hoe hij de wereld ziet.
Vooral het eerste deel werkte hierbij op mijn zenuwen omdat we daar Michael Ormewood volgen, een rechercheur die ik al van moment één niet kon uitstaan. Deel twee is het verhaal van John Shelley, een man die net na 20 jaar gevangenschap voor het vermoorden van een meisje terug vrijgekomen is. Dat beviel me beter maar ik begon me wel stilaan af te vragen waar Will Trent bleef...
En toen het eindelijk zo ver was, wist ik eigenlijk niet wat ik verwacht had. Will Trent is een diep gekwetste persoonlijkheid die blijkbaar heel wat uiterlijke kwetsuren heeft (hij staat vol littekens) en zijn jeugd kan je niet anders dan gruwelijk noemen. Maar hij heeft zich ondanks dat alles weten op te werken tot special agent van het Georgia Bureau of Investigation, wat hem boven de lokale politie plaatst, en dit zelfs met een zware vorm van dyslexie. Het kon met andere woorden niet op met het triestige achtergrondverhaal van deze figuur. Hij gedraagt zich daarnaast ook nogal vreemd en kan zich blijkbaar enkel ten volle tonen aan Angie, zijn jeugdvriendin die al even gebroken is als hij.
De moord en doodslag in het boek is "gelukkig" vintage Slaughter: veel bloed, veel details en een moordenaar die je de stuipen op het lijf jaagt.
Ik heb mij wel door het grootste deel van het boek moeten worstelen want pas de laatste 50 pagina's vond ik het echt boeiend worden en zat ik ver met ingehouden adem te lezen. Maar dat maakte wel veel goed.
3 sterren, omdat het toch niet waw was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten