Zondag lag ik nog tot 11.00u in mijn bed ('t was nodig, ok?), vandaag kroop ik er al rond 7.00u uit omdat ik een film op het programma had staan om 10.00u.
Film in kwestie was Ammonite met Kate Winslet en Soairse Ronan in de hoofdrollen. Ik ga niet meteen zeggen "gebaseerd op ware gebeurtenissen", maar hun personages hebben echt bestaan.
Mary Anning (Winslet) was een vrouw van simpele komaf die gepassioneerd was door fossielen, belangrijke ontdekkingen deed, als een kenner in haar vak beschouwd werd, maar die tijdens haar leven weinig tot geen wetenschappelijke erkenning kreeg wegens vrouw-zijn, 19de eeuw en al. Zo vond ze op haar 11de het eerste ichtyosaurus fossiel in de UK en werd haar naam niet eens vermeld op het kaartje bij dat ding in het museum. Wetenschappers (mannen dus) kwamen wel naar Lyme waar ze woonde, afgezakt om van haar kennis te profiteren maar financieel beter werd ze er niet echt van.
In deze film wordt Charlotte Murchison (Ronan) door haar man bij Mary en haar moeder achtergelaten omdat ze "melancholisch" is en er in zijn ogen niets met haar aan te vangen is. Mary moet met haar lange wandelingen doen, zodat ze door de beweging en de zeelucht kan genezen. Maar de vrouwen groeien in de weken die ze samen zijn dichter naar elkaar toe en er komt zelfs liefde aan te pas.
Het hele gegeven van de film deed mij al meteen aan Portrait de la jeune fille en feu denken, mijn favoriete film van vorig jaar. En daar ben ik niet alleen in, er werd nog al naar die film verwezen in besprekingen. De setting aan de zee is er natuurlijk, het historische aspect en de aantrekkingskracht tussen de twee vrouwen ook, maar waar deze laatste een heel poëtische film is waar ik helemaal van wegsmolt (hoor mij bezig!) is Ammonite eerder een film van de rauwe werkelijkheid. Mary leeft in armoede in een klein huisje aan zee en ze wordt betaald om Charlotte bezig te houden. Alles is in grauwe tinten gedrenkt, de zee is een heel aanwezig personage en ook de liefde tussen de twee is van een dwingendheid die je in Portrait... niet vindt. Het is gewoon een andere film. Punt.
Ik zei al dat de film niet op waargebeurde feiten is gebaseerd hoewel de personen wel echt bestaan hebben. Het is namelijk niet geweten of Mary Anning en Charlotte Murchison ooit een relatie gehad hebben - ze kenden elkaar wel, en goed. En dan is er nog de kwestie van leeftijd: in het echt was Charlotte 10 jaar ouder dan Mary en al een gepassioneerde geologe toen ze elkaar ontmoetten, terwijl ze in de film 20 jaar jonger is en alles van Mary moet leren. Dichterlijke vrijheid zeker?
Kate Winslet en Soairse Ronan zetten in elk geval allebei hun beste beentje voor. Winslet overtuigt als de stugge Mary die al decennia naar fossielen zoekt op de koude stranden van Lyme en Ronan is perfect als zo'n typisch porseleinen poppetje uit die tijd. En hoewel de regisseur een man is, namelijk Francis Lee, hebben we hier geen oversekste toestanden zoals bij La vie d'Adèle (*kotsfilm*), maar blijft het allemaal netjes (nu ja).
Lang naar uitgekeken en zeker niet teleurgesteld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten