Mijn derde filmdag werd volledig gespendeerd in cinema Sphinx, met een vier uur durende pauze tussen de twee films.
Eerste op mijn programma was Be natural: the untold story of Alice Guy-Blaché.
Ieder jaar probeer ik toch een documentaire mee te pikken over een cinema-onderwerp (dat hele gamma aan muziekdocu's laat ik graag aan mij voorbij gaan, ik ben toch hun doelgroep niet) en dit jaar werd het deze.
Alice Guy-Blaché was een Française die mee aan de wieg van de cinema stond, maar haar naam werd maar al te graag uit de geschiedenisboeken gelaten...
Zij was één van de eersten die inzag dat het nieuwe medium van bewegende beelden kon gebruikt worden om verhalen te vertellen en ze gebruikte/verzon nieuwe technieken om daarin te verwerken.
Niet alleen de figuur van Alice was nieuw voor mij, ik wist ook niet dat voor Hollywood in LA gesticht werd, de totale filmproductie van de VS te vinden was in Fort Lee, New Jersey - helemaal aan de andere kant dus. Grote filmproducenten hadden daar hun studio's, zo ook Alice, die er met haar man de Solax Studios oprichtte. En hun films - geregisseerd, geschreven en geproduceerd door Alice - kenden een immens succes.
Na haar terugkeer naar Frankrijk, vergleed ze in de vergetelheid. Hier en daar kon je wel eens een vermelding van haar naam vinden, maar nooit als auteur van haar werk.
Vreemd toch dat nu na onderzoek blijkt dat heel wat vrouwen meegewerkt hebben aan of zelfs voortrekkers waren van innovaties (ook in de wetenschap) en ze daar nooit krediet voor gekregen hebben. Nee, de parasiterende mannen in hun omgeving gingen met alle lof lopen, zonder hen nog maar te vernoemen...
Een interessante docu, met de vertelstem van Jodie Foster (die haal je er zó uit, geen Masked singer nodig daarvoor), over een vrouw die zeker niet in de vergetelheid mag belanden.
Enkele uren later nam ik plaats voor En helt almindelig familie ofte A perfectly normal family, een Deens familiedrama.
De wereld van prepuber Emma komt op zijn kop te staan wanneer haar vader Thomas aankondigt om als vrouw door het leven te willen gaan. Haar voetbalpapa ontpopt zich ineens tot een in roze glitters gestoken vrouw die geen moer meer om voetbal geeft, wat pijn doet want Emma is een beloftevol voetballertje.
We krijgen hier alles door de ogen van Emma te zien, die - in tegenstelling tot haar oudere zus Caro die alles zonder problemen lijkt te aanvaarden - het moeilijk heeft met heel de situatie want niet alleen is haar vader ineens een vrouw, haar ouders gaan daarnaast ook scheiden en ze moeten verhuizen. Niet makkelijk voor een kind.
Maar toch: waarom wordt hier enkel aandacht geschonken aan hoe Emma zich voelt? Waarom niet de moeilijkheden van Agnete (want dat is haar nieuwe naam) belichten? Dat was misschien een interessantere film geweest. En ik weet ook waarom: regisseur Malou Reymann baseerde de film op haar eigen ervaringen met een vader die in transitie ging toen ze 11 was. Maar toch.
Al bij al was dit geen slechte film, geen echte hoogvlieger, maar ook geen sof.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten