Gisteren zo iemand gehad die aan een tafel stond te trekken om er een stoel van te maken en iemand die iemand anders wou overtuigen om op de tafel te gaan zitten zodat ze een stoel afstand konden houden. Toen de zittende persoon zei dat dat een tafel was, kwam er een beteuterd "Ik kan hier dan niet zitten?" uit haar mond.
Ik kan daar maar één iets op zeggen: kom op tijd, dan kom je dat niet tegen!
Om maar te zeggen dat ik als een van de eersten in de zaal zat (in een cosy seat naturalmente) en in alle comfort van mijn film kon genieten.
Die film was Gagarine, een Frans sprookjesachtig geheel dat toch ook wat aan Rabot deed denken. Blijf er even bij, ik leg het uit.
Gagarine is de naam van een sociaal woonblok in Ivry-sur-Seine in de buurt van Parijs. In de jaren '60 werd het ingehuldigd door Joeri Gagarin himself en het beloofde een paradijs voor de werkende klasse te zijn, net zoals dat voor de Rabottorens in Gent uitgedacht was.
Maar in de loop van de jaren is het uitgegroeid tot een woonblok met heel wat achterstand, verval, drugsgebruik en consoorten. Net zoals de Rabottorens dat waren.
Nu zullen de flats gesloopt worden (net zoals... Bekijk gewoon die docu, 't is zwaar de moeite!) en worden de bewoners aangespoord te verhuizen.
Youri woont er alleen sinds zijn moeder meer bij haar vrijer rondhangt dan wat anders en hij doet er alles aan om Gagarine te behouden: zorgen dat alle lampen in de gangen branden, op gevaar van eigen leven de lift proberen te herstellen... Hij wordt daarbij geholpen door zijn beste vriend en een Roma meisje uit het woonwagenkamp naast het woonblok. Alles in de ijdele hoop dat er toch niet gesloopt zal worden.
Wanneer zowat iedereen vertrokken is en Youri alleen rondzwerft door de gangen, besluit hij een andere interesse tot uiting te brengen: hij is een grote ruimtevaartfan en zal een soort ruimteschip bouwen in de verlaten appartementen.
Daar begint het dromerige gedeelte want Youri zit helemaal in zijn fantasiewereld. Dat ze in de buitenwereld aan de poorten van het woonblok staan te kloppen met graafmachines etc., kan hem nog weinig schelen...
Dit was een mooie, dromerige film met toch nog een sociale insteek. Kijken als je die ooit ergens eens op een scherm zal zien verschijnen.
's Avonds keek ik op tv naar The predator, de zoveelste film in die franchise en eigenlijk ook de film te veel...
Je hebt de normale Predatortoestanden met schieten en mensen vermoorden, maar ze gooien er ook nog een schattig kind (nope) en predatorhonden (nopertynopenope) tegenaan.
Had niet mogen gemaakt worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten