Mijn tweede filmfestivaldag werd al meteen een rust- en pyjamadag. Aangezien ze dit jaar (uit noodzaak) ook films online aanbieden, was het niet echt nodig om elke dag het huis uit te komen.
Eerste op het programma werd Enfant terrible, een biopic over de Duitse regisseur Rainer Werner Fassbinder.
Nu was ik in de veronderstelling dat ik een documentaire over de man te zien ging krijgen (zal mij leren om niet goed te lezen waarover een film gaat) en ik was daarom een beetje in de war de eerste 10 minuten... Langer dan dat duurde het echter niet om "in" de film te geraken en toen begon ik met volle teugen te genieten.
We krijgen hier zo'n 15 jaar uit het leven van Fassbinder te zien, van zijn opkomst als regisseur tot aan zijn dood op zijn 37e, veroorzaakt door een liederlijk leven van drank, drugs en seks. Hij was openlijk biseksueel maar in de film komen vooral zijn relaties met mannen aan bod, relaties die hij niet kon volhouden omdat hij steeds ander en beter tegenkwam.
Een echt overzicht van zijn carrière vind je niet terug in de film. Er zijn natuurlijk verwijzingen naar zijn werk, maar als je die niet gezien hebt (ik gelukkig wel enkele), zie je hier en daar woorden op muren verschijnen die verwijzen naar een film, maar niet de hele titel zijn.
En daarmee kom ik uit bij de bijzondere vormgeving van de film: de decors zijn ook écht decors, je ziet van ver dat het soms met minimale kosten ineen geknutseld is, een trucje dat nog al in films gebruikt werd (Dogville anyone?) en dat ook werkt.
Na mijn initiële verwarring, heb ik uiteindelijk een schitterende film over een tragische figuur gezien.
Wie interesse heeft: de film kan je online zien voor 6.00€.
Daarna was het de beurt aan Pelikanblut, een film met Nina Hoss in de hoofdrol.
Zij speelt Wiebke, een vrouw die een manege uitbaat waar de politie haar paarden komt trainen. Ze heeft ook een geadopteerd dochtertje, Nikki, waar ze een heel goeie band mee heeft. En omdat mensen nooit tevreden zijn met wat ze hebben, besluit ze nog een kindje te adopteren.
De vijfjarige Raya ziet er uit als een engeltje met haar blonde haren, maar ze ontpopt zich al snel tot the spawn from hell. Niet dat ze er iets aan kan doen, het kind heeft nooit geleerd zich te hechten, maar je zit er wel mee...
Wiebke probeert alles om een moeder voor Raya te zijn (zelfs pillen slikken om melkproductie op gang te laten komen om borstvoeding te geven - aan een vijfjarige!) en verwaarloost daarbij natuurlijk het kind dat ze al had en waar ze geen problemen mee doormaakte.
Naar het einde toe ontspoort de film nogal, maar toch werd het een goede kijkervaring.
Wie wil, kan de film voor 9.00€ bekijken op het online platform.
Laatste film van de dag werd Die Blechtrommel, winnaar van de Oscar voor beste buitenlandse film en een Gouden Palm in 1979.
Kleine biecht: ik had deze nog nooit gezien. Dat ze hem spelen op het Filmfestival was dan ook een uitgelezen kans. En aangezien ik hem op dvd heb, bekeek ik hem thuis in mijn eigen zetel - coronaproof.
In deze verfilming van het boek van Günter Grass volgen we Oskarchen die op zijn derde besluit om niet meer te groeien en dan door het leven gaat al roffelend op zijn blikken trommel en al schel schreeuwend - zo schel zelfs dat glas er van springt. Het is ook het verhaal van Danzig, de Poolse stad die dan onder Duits bewind staat en hoe de inwoners de aanloop tot en de Tweede Wereldoorlog beleefden.
Een sterke film die ondanks de leeftijd van 41 jaar nog steeds heel modern aandoet. Blij dat ik hem gezien heb.
De film zit niet in het Duitslandsegment van het Filmfestival, maar in de sectie Classics. En is niet online te bekijken. Je kan nog in 1 voorstelling in de Studioskoop terecht. En anders op dvd he...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten