Wat doet een mens in afwachting van de kijkmarathon op het Filmfestival? Juist ja, nog eens naar de cinema gaan in de vrije tijd en dat in de beste cinema van Oost-Vlaanderen: Cinema Albert (waar anders?).
De film werd Rafiki.
Rafiki stond twee maal op het programma bij Cinema Albert, het is dus steeds een kwestie van snel te zijn, anders heb je de betere film gemist daar. Ik ging kijken naar de laatste voorstelling.
Deze Keniaanse film draait rond twee meisjes, Kena en Ziki, die verliefd worden op elkaar en de problemen die dat met zich meebrengt. Kenia is namelijk nog één van die landen waar homoseksualiteit strafbaar is, met name met een gevangenisstraf van maximum 14 jaar. Vandaar dat de film tot voor kort zelfs niet in eigen land mocht vertoond worden...
Maar is het nu een goeie film?
Het grootste gedeelte van de film baadt in prachtige kleuren, zowel de huizen als de kledij van de personages ademen kleur. De vrolijkheid spat er van af.
Kena is meer een tomboy die met vrienden rondhangt en met hen voetbal speelt. Ze is wel steeds uitgedost in kleurrijke outfits, maar dan in de meer androgyne sfeer. Ze is een verlegen meisje met een groot hart en eerlijk? Ik wou haar van in het begin van de film platknuffelen, zo'n innemend personage is ze. Ziki is daarentegen het "meisje-meisje" (een begrip waar mijn haren van recht komen): met haar pastelkleurig medusa-haar, fleurige kleedjes en paarse lippenstift staat ze met haar vriendinnen op straat dansjes te oefenen, waarbij Kena steelse blikken in haar richting werpt.
Het is Ziki die het initiatief neemt om op Kena toe te stappen en haar na een tijdje ook zegt dat ze nu "een echte date" wil. Daar gaat Kena graag op in en de twee worden verliefd.
Er moet ook nog gezegd dat ze de dochters zijn van twee elkaar beconcurrerende politici die in een verkiezingsstrijd verwikkeld zitten. Als de liefde al niet door de overheid verboden was, maakt dit het nog ingewikkelder.
Maar het sprookje blijft niet duren. Doorheen de film zie je al een homojongen uit de buurt die voortdurende beschimpt wordt en die op een bepaald moment duidelijk een aframmeling gekregen heeft. Dit zwijgende personage vertolkt de angsten van Kena, want het is steeds zij die met afschuw reageert op hoe deze jongen behandeld wordt. Ziki ziet dit alles niet, zij leeft gewoon in de roes van het moment.
Tot op een dag de lokale pastoor (want religie speelt ook nog een grote rol hier) een preek begint af te steken over de verwerpelijkheid van homoseksualiteit en de meisjes uit de mis weglopen. Wat daarna gebeurt, kan alleen maar slecht aflopen... En de politie? Die lacht hen nog eens in hun gezicht uit ook.
Rafiki is een ontroerende film, badend in prachtige kleuren, die ons het simpele verhaal vertelt van twee meisjes die de liefde vinden.
Met recht één van de betere films die ik dit jaar al in de bioscoop gezien heb.
Er staan er echter nog 17 op het programma de komende 10 dagen, hopelijk zit daar iets tussen wat dit nog kan overtreffen.
Rafiki is nog te zien in selecte bioscopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten