The birds - Daphne du Maurier

Virago, 2004 (oorspr. 1952)
256 p.
Vertaald als: De vogels en andere mysterieuze verhalen

Ook dit werd gelezen in het kader van de booktubeathon en wel voor de uitdaging "lees een boek en bekijk de verfilming er van".

Ik las wel enkel het titelverhaal, de "and other stories" is voor een andere keer.

Het verhaal begint bijna idyllisch: Nat is met oorlogswonden thuisgekomen na WOII en werkt nu part-time op een boerderij zodat hij zijn gezin kan onderhouden. Ze wonen in een gezellig huisje aan de kust en hij is een goede vader voor zijn zoontje en dochtertje. Maar dan beginnen er vogels raar te doen, startend met de meeuwen... Nat is aanvankelijk de enige die dit in de gaten heeft, tot er berichten komen via de radio over Londen waar eveneens vogels mensen lijken aan te vallen.

Hij verschanst zich met zijn gezin in zijn huis en wacht bang de aanvallen van de vogels af. Dit is waar het verhaal claustrofobisch wordt, want hij zit met vrouw en kinderen in het duister in hun woonkamer/keuken terwijl buiten de hel losbarst.

Meer ga ik over het verhaal (40 pagina's lang) niet vertellen, want dan moet niemand het nog lezen. Wees wel voorbereid op wat gruwel hier en daar want die vogels zijn niet mals voor de mensheid...

The birds is een spannend verhaal, waar ik 2 weken na lezing mij nog veel van voor de geest kan halen, dus daar is du Maurier zeker in haar opzet geslaagd. Er was wel één ding waar ik mij mateloos aan geërgerd heb: Nats vrouw krijgt geen naam in het boek. Hij heeft er een, zijn kinderen ook, maar zij is steeds "his wife", net alsof ze geen bestaansrecht krijgt in het verhaal en dat terwijl het nota bene door een vrouw geschreven werd (die zich nogal mannelijk gedroeg, toegegeven).

Ik gaf het verhaal vier sterren.

Bijna meteen daarna bekeek ik de verfilming van Alfred Hitchcock.

Deze twee uur durende film is heel losjes (echt héél losjes) gebaseerd op het verhaal van Daphne du Maurier. Enkel het feit van de aanvallende vogels werd behouden, de rest is helemaal anders. Niet dat dat slecht kan zijn, maar hier had ik toch mijn bedenkingen bij...

Het eerste uur van de film bestaat uit de verwende rijkeluisdochter Melanie die op zoek gaat naar een man die ze één keer in een dierenwinkel heeft gezien en ze volgt hem naar het kuststadje in Californië waar hij woont. Saai, gewoon saai en compleet onnodig. Ik heb mij verveeld dat eerste uur...

Pas wanneer Melanie in het stadje aankomt, krijg je raar vogelgedrag te zien (zo valt een meeuw haar aan als ze met een roeibootje het meer naar meneers huis oversteekt - waarom doet iemand dat? Volg toch gewoon de weg met de auto!) en de lokale bevolking begint haar te beschuldigen omdat de aanvallen begonnen zijn toen zij daar verscheen.

Het tweede uur was gelukkig beter omdat daar tenminste iets gebeurt en ze haar domme amoureuze queeste niet meer moet verderzetten. De vogels vallen dan zowat iedereen aan met als "hoogtepunt" de kinderen van de lokale school.

Melanie barricadeert zich met haar love interest en zijn familie (moeder en zusje) in zijn huis, terwijl de vogels van alle kanten aanvallen. Het is daar dat ik eventjes in lachen moest uitbarsten want Mister Lovermans werkbroek was een gewone geklede broek met twee oversized zakken er op voor werkgerief - dat zijn dus details waar ik op begin te letten als de rest van een film maar zo/zo is...

De film was wel in kleur.

Nee, dit was het toch niet. Als de helft van de film oersaai is en je die eerst moet door spartelen vooraleer er iets gebeurt, heb je als regisseur de bal misgeslagen...

Enkele jaren terug zag ik op het filmfestival The girl, een film die helemaal draait rond het maken van The birds en die toont hoe geobsedeerd Hitchcock was met zijn hoofdrolspeelster Tippi Hedren en hoe hij haar terroriseerde tijdens de opnames omdat ze niet met hem tussen de lakens wou duiken.

Dát was pas horror...