woensdag 27 juli 2016

Iene miene mutte - M.J. Arlidge


Boekerij, 2015
374 p.
Vertaald uit het Engels: Eeny meeny

En hier hebben we het dan: het boek met de meest idiote titel dat ik dit jaar mocht lezen (wacht tot ik aan deel twee begin: Piep zei de muis - jongens toch...).

Iene miene mutte is het eerste boek in een reeks over politie-inspecteur Helen Grace. In het Nederlands is onlangs het derde deel verschenen, in het Engels wordt het zesde boek dit najaar verwacht. Helen Grace is een speurster zoals we ze al zo dikwijls hebben gezien: een loner in een bikerpak op een motorfiets met een duister verleden dat ze zo diep mogelijk probeert weg te stoppen. Niets nieuws onder de zon met andere woorden.

Ook het opzet van het boek is niet echt nieuw te noemen: ontvoer twee mensen, stop ze op een plek waar ze niet weg kunnen en geef ze een revolver met slechts één kogel er in. Wie schiet, zal overleven. Saw anyone?

Dit gezegd zijnde, is het een heel vlot te lezen boek. Ik had het uit op zo'n vier uur, het leest echt als een trein. Dat komt vooral door de heel korte hoofdstukken van een pagina of twee, maximum vijf, waarbij voortdurend van gezichtspunt wordt gewisseld. We volgen de gedachtengang van Helen, haar twee ondergeschikten, de moordenaar en de slachtoffers. En toch is het niet moeilijk te volgen. Het feit dat M.J. Arlidge zijn sporen al ruimschoots verdiend heeft als scenarioschrijver van Britse tv-reeksen zal hier wel een rol in spelen.

En het is ook heel meeslepend geschreven, je wil gewoon steeds verder, verder, verder... lezen.

Dat was het goede nieuws, want er valt nog heel wat te vertellen over wat er niet echt strookt in dit boek. Lag het aan de vertaling of is er gewoon al in het Engelse origineel niet goed opgelet? Zo wordt een bepaald personage op twee opeenvolgende pagina's Ella, Ellen en terug Ella genoemd. Slordig.

Ook ontdekte ik overtollig letters in woorden (dooor bijv.) of ontbrekende stukjes in een zin. Nu zijn er mensen die dit muggenzifterij noemen, maar bij mij is er steeds een klein beetje ergernis als ik zoiets zie. Kunnen ze bij de uitgeverij nu niet wat beter opletten? Nee, natuurlijk niet, want het moet allemaal snel-snel gaan. Ergernis dus.

In het boek wordt de lezer ook verschillende keren op een verkeerd spoor gezet, samen met Helen Grace, wat ik zó hard herken uit televisieseries en waar ik mij elke keer weer aan erger als ik dat moet meemaken (maakt niet uit of het op tv of in een boek is).

Mensen die niet veel gewoon zijn, zullen dit waarschijnlijk slim gevonden en fantastisch vinden, maar bij mij is er enkel - ja hier is het weer - ergernis.

Vond ik het boek daarom superslecht? Nee, helemaal niet, het waren vier leuke uurtjes en ik wil zeker nog het tweede boek proberen om te zien of dezelfde plot devices daar nog steeds worden toegepast.

Drie sterren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten