Fairy tale - Stephen King

 

Meulenhoff, 2022
590 p.
Vertaald uit het Engels: Fairy tale

Wie hier al een tijdje meeleest zou nu kunnen denken "Wat? Een Stephen King boek in juli? Wat met Stephen King Reading Month???"

Wel, ik heb dit jaar andere leesplannen voor augustus en daarom wou ik zijn boek van vorig jaar gelezen hebben tegen dat zijn nieuwe boek begin september uitkomt en juli was daarvoor de uitgelezen maand.

Fairy tale begint zoals King op zijn best: we leren Charlie Reade kennen, een doodnormale tienerjongen die goed is in sport maar daarnaast ook al wat heeft meegemaakt: zijn moeder kwam om in een auto-ongeval en in de jaren daarna worstelde zijn vader met een drankprobleem. Dat laatste is gelukkig achterwege door een succesvol AA-verhaal, maar Charlie denkt nog steeds met angstgevoelens aan die periode terug.

Op een dag redt hij het leven van zijn oude buurman meneer Bowditch en hij zal al gauw de vertrouwenspersoon worden van deze grumpy old man. Wanneer Bowditch sterft, erft Charlie alles wat de oude man bezat - daarbij inbegrepen de geheime doorgang in het schuurtje in de tuin die leidt naar een andere wereld...

Tot op dat punt (we zijn dan zo'n 190 pagina's ver) was dit King grand cru. Hij weet als geen ander de innerlijke wereld van tienerjongens te beschrijven en alles wat Charlie overkomt - ook de band die hij opbouwt met Bowditch's hond Radar - voel je gewoon als lezer.

Pas wanneer Charlie de afdaling maakt in de put om Radar - die ondertussen een stokoude hond op haar laatste poten is - weer jong te maken (yep, we gaan richting bovennatuurlijke onzin), wordt het weer een goed ouderwetse saaie bedoening.

De wereld waarin Charlie met de hond belandt is een soort sprookjeswereld die kreunt onder het bewind van een dictator die de koninklijke familie verjaagd/vermoord heeft en die ook nog eens een epidemie over het land verspreid heeft. Maar vooral is dit deel van het boek de zoveelste queeste waarbij het hoofdpersonage van punt a naar punt b loopt en dat heb ik zo een beetje gehad...

Ik had flashbacks naar Lisey's verhaal (niet de beste King in mijn ogen) door al de rare beesten en wezens die Charlie ontmoet en naar het laatste gedeelte van Tovenaarsglas (niet het beste deel van dat boek) door al de Wizard of Oz-referenties die je daar en in dit boek vindt. En de massa's monarchvlinders deed me denken aan de tv-serie Under the dome (in het gelijknamige boek komen de vlinders niet voor). Zou King dat opzettelijk gedaan hebben?

Er wordt ook duchtig met referenties naar films en series gestrooid - het boek wordt op een bepaald moment gewoon een kloon van The hunger games die nog verknipter is dan in die boeken/films - en dat werd op den duur toch een beetje vermoeiend.

Anyway, van de 590 pagina's in het boek, waren er zo'n 190 die ik fantastisch vond en dan nog zo'n 400 waar ik mij door heb moeten spartelen - geen nieuwigheid bij King.

Drie sterren en da's dus vooral voor het eerste deel van het boek.

Oh ja, nog een minpuntje: de tekst op de cover is in goudfolie en je kan nu nog "ry tale" lezen op mijn exemplaar want het goud is er afgegaan omdat ik het boek op die plek vasthield bij het lezen... Stom.