Unieboek, 2023
270 p.
Vertaald uit het Engels: Pageboy : a memoir
Weet je wat vreselijk is? Het levensverhaal lezen van iemand en het dan 2.5 sterren moeten geven omdat het gewoon op zo'n slechte manier gebracht wordt...
Ik zou het bij dit ene zinnetje kunnen laten, maar dat doet eigenlijk te veel af aan wat dit boek is.
Elliot Page probeert hier een blik te geven op zijn leven en gedachtes en als je alles bij elkaar optelt, moet je toegeven dat dat leven tot op een bepaald moment gewoon verschrikkelijk geweest is: gepest op school omdat ze dachten dat hij (toen nog in een vrouwelijk lichaam) lesbisch was, emotioneel mishandeld door zijn stiefmoeder en haar kinderen zonder dat vader opkwam voor zijn eigen kind en dan moest de introductie in de hel die Hollywood is nog komen...
Makkelijk was het allemaal niet maar ik heb er ook een bedenking bij zonder zijn ervaring te willen minimaliseren: ja, het was allemaal vreselijk maar Elliot geeft telkens ook aan dat er mensen waren die wél om hem gaven en die hem bijstonden. Overal wist hij wel vrienden te maken die hem hielpen om er door te komen. Veel mensen hebben zelfs dat niet...
Je valt echt van de ene verschrikking in de andere en ik vroeg me geregeld af hoe iemand dat heeft kunnen overleven - die vrienden dus - want er wordt ook hier en daar eventjes geraakt aan de mentale problemen die hij had (eetproblemen, donkere gedachten, zelfverminking...) maar daar wordt dan uiteindelijk ver niks mee gedaan in het boek.
Wat het geheel jammer genoeg bijna onleesbaar maakt is het voortdurend wisselen tussen periodes. We vallen van ervaringen in zijn kindertijd rechtstreeks in dingen die veel later gebeurden en het is niet altijd duidelijk waar die overgang juist zit, dus is er enkel verwarring. Het "ergste" geval hiervan voor mij komt op het einde van het boek waar hij het eerst heeft over zijn jeugdvriend Mark die hem na zijn mastectomie verzorgde en meteen daarna gaat het over een concert dat ze bezochten toen ze 16 waren. En dat was helemaal niet duidelijk tot we op het punt na het concert kwamen en in mijn hoofd stond daar dus een volwassen Elliot met vriend Mark te genieten van het concert...
Naast dat van de hak op de tak springen heeft Elliot Page ook een zware aanval van uitleggeritis: iedere keer weer moeten we tot in detail lezen op welke hoek van welke straat hij op iemand staat te wachten, welke metro genomen wordt en hier en daar krijgen we zelfs een geschiedenislesje van de plaats waar we ons bevinden. Wat draagt dit bij tot het verhaal van iemand die zijn leven vertelt? Het is echt (een typisch mannelijk?) geval van veel te veel info willen geven waardoor de eigenlijke boodschap begraven wordt onder een eindeloze stroom details waar de lezer eigenlijk niks mee is. Er was misschien wat meer redactiewerk nodig geweest voor dit boek op de wereld werd losgelaten...
En dan moeten we het ook nog even hebben over de holle frases en het filosofisch gewauwel die hier en daar op de pagina's losbreken. Ook daar wordt in mijn ogen eigenlijk niks verteld en krijgen we louter bladvulling.
Wat Page echt voelt in al die jaren blijft bovendien een raadsel voor de lezer - buiten hier en daar afschuw voor de kledij waar ze hem in proberen te wringen - het is grotendeels een opsomming van plaatsen waar hij was en mensen die hij ontmoette zonder daar dieper op in te gaan. Enkel wanneer hij het over zijn hondje Mo heeft, zag ik emoties op het blad verschijnen.
Ik vind het echt jammer dat ik dit een gemiste kans moet noemen want ik wil de ervaring en het leven van een ander zo niet bestempelen. Maar echt, de uitvoering van dit boek had heel wat beter gekund.
Zoals ik al zei: 2.5 sterren en ik raad het helemaal niet aan als je geen fan van Elliot Page bent.
270 p.
Vertaald uit het Engels: Pageboy : a memoir
Weet je wat vreselijk is? Het levensverhaal lezen van iemand en het dan 2.5 sterren moeten geven omdat het gewoon op zo'n slechte manier gebracht wordt...
Ik zou het bij dit ene zinnetje kunnen laten, maar dat doet eigenlijk te veel af aan wat dit boek is.
Elliot Page probeert hier een blik te geven op zijn leven en gedachtes en als je alles bij elkaar optelt, moet je toegeven dat dat leven tot op een bepaald moment gewoon verschrikkelijk geweest is: gepest op school omdat ze dachten dat hij (toen nog in een vrouwelijk lichaam) lesbisch was, emotioneel mishandeld door zijn stiefmoeder en haar kinderen zonder dat vader opkwam voor zijn eigen kind en dan moest de introductie in de hel die Hollywood is nog komen...
Makkelijk was het allemaal niet maar ik heb er ook een bedenking bij zonder zijn ervaring te willen minimaliseren: ja, het was allemaal vreselijk maar Elliot geeft telkens ook aan dat er mensen waren die wél om hem gaven en die hem bijstonden. Overal wist hij wel vrienden te maken die hem hielpen om er door te komen. Veel mensen hebben zelfs dat niet...
Je valt echt van de ene verschrikking in de andere en ik vroeg me geregeld af hoe iemand dat heeft kunnen overleven - die vrienden dus - want er wordt ook hier en daar eventjes geraakt aan de mentale problemen die hij had (eetproblemen, donkere gedachten, zelfverminking...) maar daar wordt dan uiteindelijk ver niks mee gedaan in het boek.
Wat het geheel jammer genoeg bijna onleesbaar maakt is het voortdurend wisselen tussen periodes. We vallen van ervaringen in zijn kindertijd rechtstreeks in dingen die veel later gebeurden en het is niet altijd duidelijk waar die overgang juist zit, dus is er enkel verwarring. Het "ergste" geval hiervan voor mij komt op het einde van het boek waar hij het eerst heeft over zijn jeugdvriend Mark die hem na zijn mastectomie verzorgde en meteen daarna gaat het over een concert dat ze bezochten toen ze 16 waren. En dat was helemaal niet duidelijk tot we op het punt na het concert kwamen en in mijn hoofd stond daar dus een volwassen Elliot met vriend Mark te genieten van het concert...
Naast dat van de hak op de tak springen heeft Elliot Page ook een zware aanval van uitleggeritis: iedere keer weer moeten we tot in detail lezen op welke hoek van welke straat hij op iemand staat te wachten, welke metro genomen wordt en hier en daar krijgen we zelfs een geschiedenislesje van de plaats waar we ons bevinden. Wat draagt dit bij tot het verhaal van iemand die zijn leven vertelt? Het is echt (een typisch mannelijk?) geval van veel te veel info willen geven waardoor de eigenlijke boodschap begraven wordt onder een eindeloze stroom details waar de lezer eigenlijk niks mee is. Er was misschien wat meer redactiewerk nodig geweest voor dit boek op de wereld werd losgelaten...
En dan moeten we het ook nog even hebben over de holle frases en het filosofisch gewauwel die hier en daar op de pagina's losbreken. Ook daar wordt in mijn ogen eigenlijk niks verteld en krijgen we louter bladvulling.
Wat Page echt voelt in al die jaren blijft bovendien een raadsel voor de lezer - buiten hier en daar afschuw voor de kledij waar ze hem in proberen te wringen - het is grotendeels een opsomming van plaatsen waar hij was en mensen die hij ontmoette zonder daar dieper op in te gaan. Enkel wanneer hij het over zijn hondje Mo heeft, zag ik emoties op het blad verschijnen.
Ik vind het echt jammer dat ik dit een gemiste kans moet noemen want ik wil de ervaring en het leven van een ander zo niet bestempelen. Maar echt, de uitvoering van dit boek had heel wat beter gekund.
Zoals ik al zei: 2.5 sterren en ik raad het helemaal niet aan als je geen fan van Elliot Page bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten