De officiële releasedatum was woensdag 19 juli maar Barbie had al wat avant-premières op de 18e en bij eentje daarvan (in Cinema Albert, waar anders?) was ik aanwezig. Het was ook een premièrefeestje want er werden 27 posters en een filmbarbie verloot - waar ik natuurlijk niks van gewonnen heb want zo zijn we ook: nooit geluk...
Maar ik was er niet om een stuk papier of een plastic pop te winnen, ik wou de film over die plastic pop zien!
De film opent met een meer dan geslaagde pastiche op de openingsscène van 2001: a space odyssey, iets wat 90% van de zaal blijkbaar niet eens doorhad, afgaande op de wat lauwe reactie hierop terwijl ik het ver zat uit te schateren - bende Filistijnen... De voice-over die we in de film krijgen is van Helen Mirren die er de gepaste Britse tongue in cheek-insteek aan geeft en eens we voorbij het in de lucht gooien van gehate babypoppen zijn, verkassen we naar Barbieland waar alles roze is, de Barbiepoppen het voor het zeggen hebben en Kenpoppen alleen maar Ken zijn.
We leren Stereotypical Barbie kennen (Margot Robbie, gemaakt voor deze rol) en haar dagelijkse routine waarbij Ken (Ryan "the robot" Gosling, ideaal in zijn plastic mannequin-zijn) maar een bijgedachte is in haar leven. Ze loopt rond, heeft plezier met de andere Barbies (in alle kleuren, maten en verschijningsvormen) en heeft gewoon de tijd van haar leven. Tot ze opeens doodsgedachten krijgt, haar voeten plat worden en ze zelfs cellulitis krijgt (de horror!). De enige oplossing voor haar problemen is naar de Echte Wereld reizen om het kind te vinden dat met haar aan het spelen is en dat op andere gedachten te brengen. Ken - dom als hij is - gaat als verstekeling mee.
En het is dan dat de film begint te schitteren: Barbie ontdekt dat de Echte Wereld geen paradijs is zoals Barbieland, maar een patriarchaal hellhole dat al gauw Ken begint te besmetten met zijn perfide ideeën. Ok, ik stel het hier wat hard voor want het blijft echt hilarisch, ook als Ken probeert om "the patriarchy" in Barbieland te introduceren...
Dit was gewoon de perfecte zomerfilm waar je gewoon in kan wegdromen maar die ook wat maatschappelijke problemen aan de kaak stelt zonder een diehard feministisch pamflet te zijn. Zelfs de toespraak van America Ferrara (Ugly Betty, Superstore) is - hoewel er boenk op - gewoon hartbrekend en geen lesje.
Zijn er dan minpunten? Niet veel, enkel dat het mij op een bepaald moment wat te veel Ken: the musical werd waarbij Ryan "the robot" Gosling te veel in beeld was en dat Will Ferrell een compleet ongeloofwaardig personage neerzet. Maar buiten dat? Geen klachten.
Barbie wordt zeker nog eens herbekeken, al was het maar om bij al die Barbies en Kens eens goed te kunnen kijken wie nu juist door wie werd gespeeld want dat ging toch allemaal best vlug bij momenten. Maar film van het jaar? Dat blijft voorlopig nog altijd Tár.
Deze namiddag - door een onverwacht gelukje kon ik vrij nemen en richting cinema trekken op de enige dag die anders compleet onmogelijk is voor cinemabezoek wegens 's woensdags altijd moeten werken tot 20.00u - zag ik de drie uur lange film van Christopher Nolan over de maker van de atoombom: Oppenheimer werd in Kinepolis Brugge bekeken omdat je daar niet moet betalen om te parkeren want ik had geen zin om er veel geld aan uit te geven en ik had ook nog een gratis Kinepolisticket, dus waarom niet?
Oppenheimer is geen hapklare film: we krijgen verschillende verhaallijnen door elkaar - het blijft Nolan - waarbij de zwartwitbeelden zich later afspelen dan wat in kleur gefilmd werd (om even met je brein te sollen) en er bij allebei ook nog verschillende tijdlijnen zijn. Het is soms echt wel even denken waar we nu juist weer in het verhaal zitten.
Daarnaast gaat het over kwantumfysica en wordt er met wetenschappelijke termen in het rond gestrooid waardoor de dialogen ook echt wel over mijn hoofd gingen. Er doet ook zoveel volk in mee dat ik echt niet meer kon volgen - zeker niet met de namen - en ik liet het uiteindelijk gewoon over mij komen.
De zwartwit stukken zijn dan ook nog eens onderzoekscommissies (je mag het geen rechtszaken noemen maar dat waren ze dus wel) waarbij ik al helemaal niet meer wou volgen...
Slecht is de film niet - ik heb mij in die drie uur niet verveeld - maar een aanrader vond ik het ook niet. En ik weet niet of het aan de regisseur zelf ligt, maar de twee zowat enige belangrijke vrouwelijke personages (tussen de honderden mannen in beeld, het is bijna een who's who van acteurs) worden zo hard niet gebruikt en ontwikkeld dat ze er even goed niet in hadden kunnen zitten. Florence Pugh moet enkel wat in haar blootje rondhuppelen en Emily Blunt als vrouw van Oppenheimer heeft gewoon niks te doen in deze film. Bah.
Als je deze zomer één film wil zien, laat het dan Barbie zijn, je zal je er tenminste mee geamuseerd hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten