Mei was een heel drukke maand - of toch een maand met heel wat activiteit van mijn kant. Jaren geleden dat er zoveel in één maand tijd gedaan werd...
Belangrijkste feit van mei: ik ging een weekje op reis en dat was de eerste keer in meer dan 4 jaar tijd dat ik nog eens zo lang van huis en uit het land was. Mijn bestemming was Montpellier en ik ging er met de trein naartoe.
En ik spoorde niet enkel 6 uur om van de zon te genieten, maar volgde er ook een weekje Franse les. Enkel en alleen omdat vlot praten een beetje een probleem was. Da's bij deze opgelost.
Voor de rest genoot ik vooral van de lentezon, de mooie stad en enkele uitstapjes naar Nîmes en Sète. Ik had eindelijk nog eens een echt vakantiegevoel. Zalig.
 |
| De Romeinse arena in Nîmes. |
 |
| La mer! (Sète) |
En ik zou mezelf niet zijn als ik daar ook niet naar de cinema ging. Je vond mij 2 keer in de cinema in Montpellier en ik ging ook nog twee keer buiten mijn verlof naar de cinema:
Maar ik bekeek ook nog enkele films op mijn eigen televisiescherm en daar waren het vooral twee documentaires die er bovenuit schoten:
Romy: femme libre is een nieuwe documentaire over Romy Schneider die op 25 mei op France3 werd uitgezonden, gevolgd door nog 2 films waar ze in meespeelde (die ik natuurlijk opgenomen heb maar nog niet bekeken). We weten allemaal dat ze een nogal tragische levensloop had, die uiteindelijk op 43-jarige leeftijd zou eindigen en hier krijgen we alles nog eens opgesomd.
Maar naast de tragiek in haar privéleven, was ze ook een klasseactrice die na haar Duitse beginjaren, vooral in Frankrijk hoge toppen zou bereiken.
Ik moet echt wat films met haar gaan bekijken...
Op 28 mei werd Patrick Dewaere: mon héros uitgezonden op La Une (kan je nog steeds op Auvio bekijken). Ook hij wordt beschouwd als één van de beste acteurs van zijn generatie, maar ik ken hem enkel uit Préparez vos mouchoires waarin hij met Gérard Depardieu speelt. Dewaere (spreek uit Dewère) had eveneens een vreselijk privéleven en stond tot zijn frustratie in de schaduw van Depardieu die tegelijkertijd aan een filmcarrière begon maar door het grote publiek meer gewaardeerd werd. De documentaire gaat uit van zijn dochter Lola Dewaere (Raphaëlle in Astrid et Raphaëlle) die 40 jaar na zijn dood op zoek gaat naar informatie over haar vader. Hij pleegde namelijk zelfmoord toen zij 2.5 jaar oud was en werd daarna zowat doodgezwegen in haar familie.
Dit was een heel intiem portret van een dochter over haar vader, waarin wij samen met haar meer te weten komen over wie de man was en wat hem dreef. Sterk.
Natuurlijk was mei ook de maand van het Songfestival, dat dit jaar in Turijn doorging na de winst van Italië vorig jaar.
Ik keek op de dag van de finale ook nog eens naar Eurovision Song Contest: the story of Fire Saga op Netflix, dat is ondertussen al een ritueel geworden.
Voor de rest vulde ik mijn dagen met het bekijken van series want ook daar heb ik er heel wat afgewerkt en ook goed bevonden:
Eerst en vooral was er het tweede seizoen van Star Trek: Picard dat eindelijk volledig op Amazon Prime te vinden was (ik wacht liever tot alle afleveringen gelost zijn om dan alles in 1 ruk te bekijken) en ik ontdekte dat het zesde en laatste seizoen van Superstore op Netflix stond.
Superstore is dan weer zo'n serietje waar ik graag naar kijk. Het is niets wereldschokkends, maar na 6 jaar zijn de personages je zo vertrouwd geworden en zie je ze graag bezig, hoe vervelend ze ook kunnen zijn. Dit seizoen werd trouwens in volle pandemie gedraaid, dus mondmaskers en handgel zijn overvloedig aanwezig.
Op La Une zag ik twee geliefde series terug:
HPI was dan weer het tweede seizoen van deze komische detectivereeks waarin kuisvrouw Morgane met IQ 160 de flikken helpt om hun zaken op te lossen. Met natuurlijk ook nog het nodige drama in haar privéleven.
Twee aanraders, zoveel is zeker.
Op vrijdag 27 mei werd het eerste deel van het vierde seizoen van Stranger Things gelost. En daar werd meteen het hele weekend naar gekeken.
En op BBC zag ik het tweede seizoen van Gentleman Jack - eindelijk want het vorige dateerde al van 2019...
En ook het theater werd door mij onveilig gemaakt want je kon er mij zelfs twee dagen na elkaar terugvinden:
Goed gelachen.
Een dag later was het dan de beurt aan De bittere tranen van Petra von Kant, een toneelstuk gebaseerd op de film van Rainer Werner Fassbinder. Het was zeker de moeite (we zaten als publiek mee op het podium waardoor het een heel intieme voorstelling werd), maar waarom moet een stuk met enkel vrouwenrollen door twee mannen en twee vrouwen gespeeld worden? Dat ergerde mij wat in het begin, maar eens ik "in" het stuk zat, was dat gevoel gelukkig over. Het werd uiteindelijk een hele goeie kijkervaring.
In juli komt trouwens Peter von Kant uit, François Ozons versie van deze film, met nog maar eens een genderswap. Grappig genoeg speelt Hanna Schygulla mee, die in Fassbinders versie het object of desire was - zal nu wel niet meer zijn... Daar ben ik toch wel benieuwd naar.
Als laatste heb ik dan nog mijn book haul en die is in mei serieus uit de hand gelopen. Komt er van als ik mij buitenshuis begeef he...
Laatste grote aankoop werd in Duinkerke gedaan toen ik daar was om naar de film Don Juan te gaan kijken. Ik was een uur te vroeg voor de film (er was file voorspeld, maar die was nergens meer te bespeuren toen ik onderweg was) en dan moet je wat met je tijd he...
Annie Ernaux werd nog maar eens meegenomen (La honte) en er werden nog vier andere boeken uit de rekken genomen: La panthère des neiges van Sylvain Tesson (hey, een boek geschreven door een man!), Le pays des autres van Leïla Slimani, Les gratitudes van Delphine De Vigan en Tout le bleu du ciel van Mélissa Da Costa. En ik ben echt van plan om die allemaal ooit te lezen, de vraag is alleen wanneer... Deze vijf boeken hebben mij trouwens minder dan 40 euro gekost, probeer dat maar eens in het Nederlands te bewerkstelligen!
En ik kocht mij ook nog een brilpoetsdoekje met een quote van Jules Verne over katten.
Een dag later was het dan de beurt aan De bittere tranen van Petra von Kant, een toneelstuk gebaseerd op de film van Rainer Werner Fassbinder. Het was zeker de moeite (we zaten als publiek mee op het podium waardoor het een heel intieme voorstelling werd), maar waarom moet een stuk met enkel vrouwenrollen door twee mannen en twee vrouwen gespeeld worden? Dat ergerde mij wat in het begin, maar eens ik "in" het stuk zat, was dat gevoel gelukkig over. Het werd uiteindelijk een hele goeie kijkervaring.
In juli komt trouwens Peter von Kant uit, François Ozons versie van deze film, met nog maar eens een genderswap. Grappig genoeg speelt Hanna Schygulla mee, die in Fassbinders versie het object of desire was - zal nu wel niet meer zijn... Daar ben ik toch wel benieuwd naar.
Als laatste heb ik dan nog mijn book haul en die is in mei serieus uit de hand gelopen. Komt er van als ik mij buitenshuis begeef he...
In Montpellier kocht ik 4 boeken, hoewel ik er slechts naar 2 specifiek op zoek was - dat had ik mij op voorhand thuis voorgenomen, maar eens ter plaatse...
De graphic novel Le jeune acteur is een nieuwe reeks die Riad Sattouf (van De arabier van de toekomst fame) tekent rond de acteur Vincent Lacoste. En da's een echte Franse acteur die op 16-jarige leeftijd zijn debuut maakte in een film van Sattouf en nog steeds een gevierd acteur is (ik ken hem enkel van Lolo en vooral Victoria waarin hij de manny en geliefde van Virginie Efira mag spelen). Ik ben benieuwd.
Daarnaast wou ik een versie van Dom Juan van Molière scoren omdat ik dat gelezen wou hebben voor ik de film Don Juan zag. Ook gelukt.
Tja, en toen zag ik pocketversies van boeken van Annie Ernaux en kon ik mij niet inhouden. Une femme en La femme gelée moesten gewoon mee. Maar dat was nog niet alles...
De graphic novel Le jeune acteur is een nieuwe reeks die Riad Sattouf (van De arabier van de toekomst fame) tekent rond de acteur Vincent Lacoste. En da's een echte Franse acteur die op 16-jarige leeftijd zijn debuut maakte in een film van Sattouf en nog steeds een gevierd acteur is (ik ken hem enkel van Lolo en vooral Victoria waarin hij de manny en geliefde van Virginie Efira mag spelen). Ik ben benieuwd.
Daarnaast wou ik een versie van Dom Juan van Molière scoren omdat ik dat gelezen wou hebben voor ik de film Don Juan zag. Ook gelukt.
Tja, en toen zag ik pocketversies van boeken van Annie Ernaux en kon ik mij niet inhouden. Une femme en La femme gelée moesten gewoon mee. Maar dat was nog niet alles...
Toen ik mijn uitstapje naar Nîmes maakte, zag ik daar in de etalage van een boekhandel een stoffen zakje met een kat op liggen. Bleek dat dit dan ook nog eens van Livre de Poche was en na wat navragen in de boekhandel zelf, kon je dit krijgen bij aankoop van 2 boeken van deze uitgeverij. Gelijk welke. En dat werden er twee van Amélie Nothomb die ik al in het Nederlands gelezen heb, maar nu ook nog eens in het Frans wil proberen: Mercure en Attentat.
Je had toch niet gedacht dat ik dit kon laten liggen?
Je had toch niet gedacht dat ik dit kon laten liggen?
Annie Ernaux werd nog maar eens meegenomen (La honte) en er werden nog vier andere boeken uit de rekken genomen: La panthère des neiges van Sylvain Tesson (hey, een boek geschreven door een man!), Le pays des autres van Leïla Slimani, Les gratitudes van Delphine De Vigan en Tout le bleu du ciel van Mélissa Da Costa. En ik ben echt van plan om die allemaal ooit te lezen, de vraag is alleen wanneer... Deze vijf boeken hebben mij trouwens minder dan 40 euro gekost, probeer dat maar eens in het Nederlands te bewerkstelligen!
En ik kocht mij ook nog een brilpoetsdoekje met een quote van Jules Verne over katten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten