56 p.
Vertaald als: Galatea
Toen ik een tijdje geleden in Gent was, zag ik dit kleinood liggen in de boekhandel. En 't is echt een kleintje: 11 op 15 centimeter met slechts 56 pagina's die een serieus grote marge hebben. Maar Madeline Miller (The song of Achilles en Circe) weet er opnieuw een prachtig stukje literatuur van te maken.
Galatea is terug gebaseerd op een Griekse mythe, namelijk die van Pygmalion die zijn beeldhouwwerk van een vrouw (waar hij verliefd op was omdat ze geen echte - en dus door zonde verdorven - vrouw was) tot leven zag komen. Deze mythe ligt trouwens ook aan de basis van films zoals My fair lady en Pretty woman.
Maar Madeline Miller pakt het anders aan: ze schrijft vanuit het standpunt van Galatea, de vrouw die ooit een standbeeld was en nu tot leven is gekomen. De naam Galatea komt trouwens oorspronkelijk niet voor in dit verhaal, ze blijft er naamloos - Miller is die moeten gaan zoeken in andere bronnen. Wat nog maar eens duidt op het al misogyne karakter van deze mythe: vrouwen zijn verdorven wezens en enkel een vrouw, geschapen door een man (gebeeldhouwd in dit geval), kan volledig vrij van zonde zijn en mannen bekoren.
Er was wel een probleempje bij het tot leven komen van Galatea: ze begon te praten en had een eigen mening, iets waar die onnozelaar van een Pygmalion geen rekening mee had gehouden, hij wou gewoon dat zijn standbeeld een sekspop van vlees en bloed werd.
Vandaar dat we Galatea in bed terugvinden aan het begin van dit boekje, waarbij ze door een dokter zwak gehouden wordt zodat ze nog steeds voor een standbeeld kan doorgaan als Pygmalion (zijn naam wordt hier trouwens nergens vernoemd, 't is altijd "my husband") nog eens langskomt om zijn lusten te botvieren waarbij ze zo stil mogelijk moet liggen en zeker niet mag gaan praten...
Maar Miller zou Miller ook niet zijn als ze geen draai gaf aan het verhaal en de ontknoping vond ik zelf een ware catharsis. Go Galatea.
Vier sterren dus of wat dacht je?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten