352 p.
Vertaald als: Een lied voor Achilles
Het tweede boek dat we lezen in de leesgroep dit jaar en eentje dat al een hele tijd in mijn kast stond te blinken - ongelezen natuurlijk.
Zoals je uit de titel en de cover kan afleiden, gaat dit over de Griekse held Achilles, ofte aristos achaion - de beste van de Grieken. Maar Madeline Miller laat het woord niet aan Achilles, maar aan zijn beste vriend en geliefde Patroclus. Dit maakt het boek ook veel interessanter. Je ziet Achilles, de volmaakte jonge halfgod, door de ogen van een sterveling. En je krijgt ook de onzekerheden mee wanneer hij zich afvraagt of hij ooit goed genoeg zal zijn voor de Griekse held.
Hierdoor wordt de figuur van Achilles wel met een roze bril bekeken, namelijk die van de liefde. Hij is een halfgod en doet soms moreel twijfelachtige dingen, maar hij is niet de bruut die we leerden kennen in bijvoorbeeld The silence of the girls van Pat Barker.
Beginnen doen we het verhaal wanneer de twee nog jonge jongens zijn en Patroclus na een dodelijk ongeluk verbannen wordt naar het paleis van Peleus, vader van Achilles. De jongens worden vrienden en wanneer ze in de leer gaan bij de centaur Chiron ook geliefden. Persoonlijk zat ik een beetje te vrezen voor dit liefdesverhaal, vooral omdat Patroclus al als tienjarige de vlinders begint te voelen als hij in de buurt is van Achilles. Gelukkig wordt er netjes gewacht tot ze 16 zijn eer er een kus en meer aan te pas komt. Vanaf dat punt kon ik weer met een gerust hart verder lezen.
Net zoals bij The silence of the girls moet ik hier zeggen: Patroclus is een toffe jongen. Wanneer Achilles Briseis opeist als zijn prijs in de Trojaanse oorlog, zal Patroclus haar gerust stellen en er zelfs een tedere vriendschap mee sluiten. Die twee lijken elkaar te begrijpen in de moeilijkheden van het leven.
Grappig was wel dat tijdens de leesgroepbespreking werd geopperd dat er beter ook eens een boek vanuit het standpunt van Briseis zou geschreven worden want dat bestaat namelijk al: het nu voor de derde keer hier vernoemde The silence of the girls (ofte De stilte van de vrouwen in vertaling).
Nu ik al verschillende hervertellingen van de Trojaanse oorlog heb gelezen, is het verhaal mij genoeg bekend en ik wist dus ook hoe het hier allemaal zou aflopen. Niet dat dat de leespret bedierf, want Madeline Miller weet het heel boeiend te vertellen en je blijft gewoon lezen. Het hoofdstuk waarin Patroclus in het harnas van Achilles ten strijde trekt tegen de Trojanen heb ik bijvoorbeeld in één lange adem gelezen, het was gewoon onmogelijk om toen te stoppen voor het onvermijdelijke gebeurd was (misschien een spoiler, maar he, het verhaal op zich is 3000 jaar oud).
Ik raad dit boek dan ook van harte aan. Maar misschien eerst wel een beetje de historie van de Trojaanse oorlog inhalen, op die manier komen de namen niet zo vreemd over en kan je gewoon genieten van het verhaal.
Nog 1 ding: Thetis, de zeenimf moeder van Achilles, wordt neergezet als een heel dreigend wezen. Buitenaards mooi, tot op het griezelige af, met porseleinen huid, gitzwarte ogen en groter dan welke man ook, spreekt ze met een stem die aan rollende keien doet denken. Ik wil die nooit tegenkomen...
Vier sterren en daarmee ook een mooi leesbegin voor 2021.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten