Ik was thuis vanaf 24 december (moest enkel op 30/12 gaan werken) en wat doet een mens - in dit geval ik dus - dan met haar tijd tot het nieuwe jaar begint? Films kijken tot ik er bij neerval natuurlijk.
Een overzichtje.
Kijken deed ik min of meer thematisch, dus ze krijgen een titeltje.
Kerstig (gedurende 2 dagen):
Op kerstavond (ik begon eigenlijk al in de namiddag) ging ik voor de complete kerstervaring: eerst kwam Meet me in St. Louis aan de beurt die op BBC2 werd uitgezonden. Deze film toont ons een jaar uit het leven van de familie Smith uit St. Louis en daar komt natuurlijk ook Kerstmis bij kijken. Dit is ook de film die ons het lied Have yourself a merry little Christmas schonk, gezongen door Judy Garland. En die tekst - zoals hij in de film komt, later werd er aan veranderd - kon even goed toegepast worden op onze kerstperiode:
Next year all our troubles will be miles awayDaarna was het de beurt aan Fanny & Alexander, het meesterwerk van Ingmar Bergman dat in september 2020 op Canvas werd uitgezonden. En ook dit is een kerstfilm want de eerste helft van de laaaaaaaaaaaaaaaaaange film bestaat uit het kerstfeest van de familie Ekdahl: veel mensen, veel eten en vooral veel drinken - een wervelend spektakel. Daarna verandert de film helemaal van toon wanneer vader Ekdahl sterft en moeder beslist te trouwen met de lokale bisschop (in Zweden mag dat) die er plezier in vindt om mensen al hun pleziertjes te ontzeggen. Blij dat ik deze film eindelijk gezien heb, maar een tweede keer zit er niet in vrees ik.
Once again as in olden days
Happy golden days of yore
Faithfull friends who are dear to us
Will be near to us
Once more
Someday soon we all will be together
If the fates allow
Until then we'll have to muddle through somehow
So have yourself a merry little Christmas now
Op Vier werd 's avonds de spektakelmusical (zo beschrijven ze het zelf) 14-18 uitgezonden en ik zette mij er voor klaar. Dit was gewoon ok. Voor mensen die tijdens de opnames in de grote hal in Puurs naar de musical zaten te kijken was het waarschijnlijk indrukwekkend, maar op het kleine scherm was het maar zo-zo.
Aansluitend werd op VTM3 The night before uitgezonden, een kerstfilm die fantastisch zou moeten zijn. Wat kreeg ik te zien? Een trio onvolwassen dertigers die op zoek zijn naar de ultieme Christmas Party in New York. Onderbroekenlol met andere woorden...
Op kerstdag zelf zag ik maar 2 films: het van op de BBC opgenomen Nativity! over een leraar (Martin Freeman) in de basisschool die een kerstspektakel wil opzetten met zijn klasje. Door wat leugentjes van zijn kant loopt het allemaal uit de hand. Leuke film, maar goed voor slechts 1 keer. Het zingen en dansen van de kindjes deed mij aan Kinderen voor kinderen denken.
Daarna keek ik nog naar Reis naar het Noorden, een tekenfilm die ik van Ketnet had opgenomen. Een Russisch meisje van adel trekt naar het bevroren noorden om haar grootvader, een ontdekkingsreiziger, te gaan zoeken. Ik hield niet van de tekenstijl (zonder lijnen, enkel kleurvlakken) en het verhaal kon mij ook maar weinig boeien. Gelukkig duurde hij maar 80 minuten.
Meer films werden niet bekeken die dag omdat ik even bij mijn ouders op bezoek ging (dat mocht) en 's avonds Helene Fischer 3 uur show stond te geven op ZDF.
Vlaams (nu ja):
Beginnen deed ik op zaterdag met de kortfilm Nymphet, opgenomen van Canvas lang geleden. Het zal wel aan mij liggen, maar ik vatte dit niet.
Daarna keek ik naar Mixed kebab, een film over de onmogelijke relatie tussen een Vlaamse en een Turkse jongen. Vooral dan omdat die laatste onder het juk van zijn familie zit en ook nog een verloofde in Turkije heeft (en natuurlijk is ze zijn nicht). Ver alle clichés komen voorbij, maar het viel al bij al nog mee. Alleen heb ik een bloedhekel aan hoe Karlijn Sileghem praat - ik word daar bijna agressief van.Dan probeerde ik nog naar Kid en Galloping mind te kijken, maar beide films werden na een half uur afgezet en verwijderd van mijn decoder. Niets voor mij.
Laatste Vlaamse film van de dag werd Le Ciel Flamand en die kon wél op mijn goedkeuring rekenen. Vooral omdat ik niets van deze film verwacht had en hij uiteindelijk toch een degelijke kijkervaring bleek te zijn. Als hij nog eens op tv passeert: zeker kijken.
Laatste film van de dag werd An old fashioned Thanksgiving, die ik online vond en kon casten naar mijn tv. Niet echt Vlaams en ook niet van de tijd, maar de hele film speelt zich in de sneeuw af en is een adaptatie van een boek van Louisa May Alcott (die van Little Women). Wholesome zoals ze in 't Engels zeggen.
Around the world:
Beginnen deed ik met de docu I am not your negro. Dit gaat uit van een onvoltooide tekst uit 1987 van de zwarte Amerikaanse schrijver James Baldwin en koppelt zijn woorden aan beelden uit Baldwins tijd, maar ook uit de onze, waarbij getoond wordt dat er in 30 jaar niks veranderd is qua racisme... Een sterke documentaire die ik van harte wil aanbevelen.
Daarna was het de beurt aan Tracks, een Australische film naar waargebeurde feiten over Robyn Davidson die het in haar hoofd haalde om met 4 kamelen in haar eentje de Australische woestijn te doorkruisen. Waarom? Omdat ze er zin in had... Hier begon ik aan zonder veel verwachtingen, maar het bleek een intrigerende film.
En dan zag ik eindelijk Soul, de nieuwe Pixarfilm die al sinds kerstdag op Disney+ te vinden was. We volgen hier jazzmuzikant Joe Gardner die uit armoe lesgeeft op een middelbare school maar ineens zijn grote kans krijgt om mee te spelen in de band van een belangrijke jazzmuzikante. En dan valt hij in een gat in de grond en sterft hij. Dit is allemaal geen spoiler, geen paniek, dit wordt al in elke korte inhoud verteld. In het hiernamaals zal hij leren het leven te waarderen, vooral door het zieltje 22 dat eigenlijk niet naar de aarde wou. Het einde van de film kon in mijn ogen anders, maar ik was wel tevreden met wat ik te zien kreeg.
Op maandag laste ik een filmrustdag in, het kan soms echt wat te veel zijn he...
Duits:
Aangezien ik nog steeds in Murdochmodus ben, bekeek ik de tweede kerstspecial van Murdoch Mysteries: Once upon a Murdoch Christmas. Hier moeten de agenten een bizarre dief weten te klissen die gebruik maakt van allerlei technische snufjes - een Inspector Gadget avant la lettre zo je wil. Ondertussen wil Murdoch zijn vrouw Julia (wat ze zijn ein-de-lijk getrouwd) verrassen met enkele kleine cadeautjes die leiden naar haar grote kerstcadeau... Deze kerstspecials zijn heerlijke kerstfilms waarin al eens wat meer kan gelachen worden dan in de normale afleveringen en waar de romantiek er soms van af druipt. Voor één keer kan dat in mijn ogen geen kwaad.
De eerste Duitse film die ik bekeek was Gold, een western die zich afspeelt in Canada tijdens de gold rush. Jammer genoeg was het geen al te beste western en kon het verhaal mij maar amper boeien. Zelfs de aanwezigheid van Nina Hoss, één van de betere Duitse actrices, kon dit voor mij niet redden.
Diezelfde Nina Hoss speelde ook de hoofdrol in Phoenix, een Duitse film waar ik al heel lang naar uitgekeken had (vandaar dat hij al sinds 2017 op mijn decoder stond...). Hierin speelt ze een joodse vrouw die na de Tweede Wereldoorlog helemaal verminkt uit de kampen komt. Door plastische chirurgie krijgt ze een nieuw gezicht (hoe geloofwaardig dit is, laten we even buiten beschouwing) en gaat dan op zoek naar haar man die haar indertijd aan de nazi's verraden heeft om wraak op hem te nemen... Een degelijke film waarbij je op het einde een traan kan wegpinken - als je zo in elkaar zit.
Klassiekers:
Ik had me voorgenomen om wat klassiekers van mijn kijklijst (en decoder) te schrappen en begon in de namiddag met het oeverloos lange Scarface (170 minuten zeg!). Nu zijn gangsterfilms - net als westerns - hoegenaamd niet mijn ding, maar deze film bleef boeiend genoeg om het vol te houden. Maar een tweede keer? Nee dank u.
Daarna bekeek ik First blood, ook wel bekend als Rambo. Doordat ik Rocky en Predator elk op hun manier verrassend goeie films vond, dacht ik dat ik deze film ook wel zou kunnen smaken. Maar nee, ik kreeg een rommeltje van een film te zien waarbij ik na afloop mij enkel kon afvragen naar het waarom van dit onding. Er zullen dus geen extra Rambo's meer volgen...
Ik begon dan aan The apartment van Billy Wilder, een echte klassieker dus, maar halverwege was ik het een beetje beu. De film was anders dan ik had verwacht - wat niet altijd slecht is - en ik begon op mijn telefoon te tokkelen. Op die manier vond ik toegang tot de volgende film die ik eerst bekeek (zo dadelijk meer). Na die film keek ik The apartment uit en was ik verwonderd over hoeveel films eigenlijk kerst/nieuwjaar in het verhaal opnemen want deze laatste speelt zich voor een groot stuk in deze periode af. Ik heb hem op het juiste moment bekeken dus.
De laatste film waar ik het over wil hebben is Wonder Woman 1984, de film waar ik het meest naar uitkeek in 2020 en die maar niet in de bioscopen wou verschijnen. Hij is momenteel ook nergens bij ons online te bekijken (die bioscopen laten we maar best buiten beschouwing), maar ik vond een (legale en ik heb er voor betaald) manier om hem tóch te zien en dat op de laatste dag van het jaar.
 |
| 14 augustus? Zet dat maar uit je hoofd... |
Is dit nu een goeie film? Nee. Daar kan ik heel eerlijk over zijn. Maar ik heb hem ondertussen wel al 2 keer gezien.
Hij duurt om te beginnen véél te lang (151 minuten!), Wonder Woman komt zelf veel te weinig aan bod, in tegenstelling tot de compleet oninteressante bad guy die duidelijk op Trump gemodeleerd is, de vrouwonvriendelijkheid van 1984 wordt veel te hard benadrukt (en dat is het enige uit die tijd dat volop in de verf gezet wordt, gemiste kansen hier) en Diana's motivatie in de film is dat ze geen identiteit heeft zonder ventje Steve Trevor aan haar zijde. Grmpf. Om dan nog maar te zwijgen van hoe Cheetah (nemesis van Wonder Woman en oorspronkelijk Barbara Minerva) er uit ziet. Al die miljoenen in de film pompen en met dat resultaat komen?
Hier had dus veel meer in gezeten.
Maar er zijn ook enkele lichtpuntjes: Wonder Woman leert enkele nieuwe superkrachten en hoe ze te gebruiken, de scènes waarin ze in gevecht gaat met haar tegenstanders (jammer genoeg maar 4 keer in deze twee en een half uur durende film) zijn magnifiek en haar nieuwe goudkleurige harnas is gewoon prachtig. Om van die midcredit scène nog te zwijgen, die was gewoon fenomenaal. Wel allemaal te weinig om de film te redden. Jammer.
Gelukkig heeft Wonder Woman 1984 wel al heel wat geld opgebracht zodat we kunnen uitkijken naar een derde film die hopelijk toch wat beter zal zijn dan deze. Ik kan nauwelijks wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten