Zaterdagen zijn übervervelend de laatste tijd, gewoon omdat er niks op tv is...
En als er dan wél iets op tv is (Brief encounter op BBC2 om 17.50u), zenden ze doodleuk tennis uit op dat moment en krijg je de mededeling dat de film donderdag op BBC Four (een post die ik hier niet kan pakken!) zal uitgezonden worden. Wraakroepend, niet meer of minder.
Ik dook dan maar in het VOD-gedeelte van Proximus en zag dat ze daar Shirley aanboden, waar ik met plezier een gratis film voor opofferde. En omdat ik daarna nog niet moe was, werd het ook nog The Cloverfield paradox op Netflix.
We volgen een jong koppel dat zijn intrek neemt bij schrijfster Shirley Jackson en haar professorechtgenoot Stanley Hyman. De bedoeling is dat de jonge Fred Hyman zal bijstaan in zijn colleges en aan Rose - die graag ook wat lessen had gevolgd - wordt gevraagd om een oogje te houden op Shirley, die een moeilijke periode meemaakt en rare dingen doet, terwijl ze eigenlijk aan nieuwe schrijfsels zou moeten werken.
Ze heeft op dat moment al haar meesterwerk The lottery gepubliceerd en begint te werken aan het boek Hangsaman. Dit laatste zou gebaseerd zijn op een werkelijke verdwijning van een universiteitsstudente en er wordt heel wat van in de film verwerkt: we horen in voice-over hoe Shirley het boek voorleest, de gezichtloze studente duikt op in haar waanideeën en Rose zal ook gegrepen worden door dit verhaal.
De film is vooral een vehikel voor Elisabeth Moss, de actrice die er steeds in slaagt om er zo onappetijtelijk mogelijk uit te zien in haar rollen, als Shirley Jackson. En ze slaagt er zeker in om de mentale problemen die Shirley had, naar voren te brengen.
De film zelf kabbelt langzaam vooruit en dat is in dit geval een zegen. Op die manier geraak je helemaal ondergedompeld in de gothic sfeer die er hangt in het huis van Shirley en Stanley én in de schrijfsels van deze eerste.
Een geslaagde film dus, over een schrijfster waar ik nog veel meer van wil gaan lezen (The lottery, We have always lived in the castle en de twee verfilmingen van The haunting of Hill House - niet de Netflixserie! - heb ik al achter de kiezen).
Zoals gezegd was ik daarna nog niet moe en ging ik in "Mijn lijst" op Netflix kijken voor wat inspiratie. Hier gooi ik dus alles samen wat mij ook maar in het minste interesseert en het staat er meestal een hele tijd te vegeteren. Af en toe hou ik eens grote kuis, maar er staan zeker 100 dingen op...
Hier vond ik dus The Cloverfield paradox, de derde film in het Cloverfield-universum. De vorige films, Cloverfield en 10 Cloverfield Lane kon ik wel smaken, de tweede film is zelfs een persoonlijke favoriet. Op naar de derde dus.
Nu kreeg deze film bakken kritiek over zich heen bij het verschijnen. Hij zou te veel doen denken aan Life (2017), een film die even daarvoor verscheen, en bol staan van clichés. Nu, Life stond zelf bol van clichés en vond ik niet meteen een aanrader. Ik vond het zelfs één van de slechtste films die ik dat jaar zag (mijn ongenuanceerde bespreking toen: Life was een echte stinker die geen enkel moment spannend of origineel uit de hoek kwam en het einde zag ik al van kilometers ver aankomen. Vermijden is hier de boodschap!)
The Cloverfield paradox is daarentegen een degelijke "monster in space" film en ik heb er van genoten.
Alleen: is er iemand die aan Chris O'Dowd verteld heeft dat we niet in een komische horrorfilm zaten? Hij is het comic relief in deze film, waarbij de andere acteurs allemaal heel ernstig en gekweld staan te acteren. Klein beetje tang op een varken, maar dat is zowat mijn enige kritiek.
Als je dus moet kiezen tussen Life en The Cloverfield paradox, weet je nu waar ik voor zou gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten