The long way to a small angry planet - Becky Chambers

 

Hodder & Stoughton, 2015 (oorspr. 2014)
404 p.
Niet vertaald

Kleine bekentenis: dit boek stond al zeker 4 jaar ongelezen in mijn kast (maar het kan nog erger, geen paniek) en is het eerste deel van een trilogie die volledig in mijn boekenrek staat. Volledig ongelezen dus...

Maar in deze tijden had ik ineens nood aan iets hartverwarmends, makkelijk leesbaar en wat ik met moeite zou kunnen wegleggen. En ik heb dat allemaal gekregen met dit boek.

In A long way... volgen we Rosemary, die als klerk aan boord gaat van het schip The wayfarer dat tunnels door het heelal boort met de bedoeling om zo van het ene wormgat naar het andere te kunnen springen en reistijden in te korten. Zij is opgegroeid op Mars en is het ruimteleven niet meteen gewoon, in tegenstelling tot haar medebemanningsleden: niet alleen mensen, maar ook enkele "sapients" die afkomstig zijn van alle uithoeken van het heelal. En ze hebben net een nieuwe opdracht gekregen: een wormgatpoort gaan aanleggen bij een verre planeet waarvoor ze eerst meer dan een jaar onderweg zullen zijn want je kan niet zomaar in het wilde weg wormgaten gaan boren...

Dit alles om even de context van het boek te schetsen, want eigenlijk gaat het daar niet over. Het belangrijkste in dit verhaal zijn de onderliggende relaties tussen de bemanningsleden, waartussen ook Rosemary haar plaatsje zal vinden. En hoewel ze allemaal zo verschillend zijn als maar kan, sluit je deze bonte bende tegen zowat halverwege het boek in je hart.

Wat er juist allemaal gebeurt en aan de hand is, is te veel om op te noemen en zou het leesplezier ook wat vergallen, maar weet gewoon dat zowat iedereen aan boord toch wel ergens een geheimpje heeft dat in de loop van de lange reis naar boven zal komen drijven en waar ze allemaal mee zullen moeten omgaan, al dan niet met hulp van de anderen aan boord. En juist dat is echt de kracht van het boek.

Vergelijkingen met de SF-serie Firefly zijn nooit ver weg als je een bespreking van dit boek leest, en ik kan helemaal zien waarom. Ook deze serie geeft me nog steeds warm fuzzy feelings als ik er aan terugdenk, vooral dan omdat het ook hier meer om de relaties tussen de crew van Serenity ging dan om het grote geheel. En het is nog steeds jammer dat er nooit meer dan 14 afleveringen en een film van gemaakt zijn.

Vier sterren, gewoon omdat je er een heel goed gevoel van krijgt (en we dat nu wel allemaal kunnen gebruiken).

De volgende delen staan zoals gezegd ook in mijn kast en hopelijk kom ik er snel aan toe.