woensdag 9 januari 2019

We have always lived in the castle - Shirley Jackson


Penguin, 2006 (oorspr. 1962)
146 p.
Vertaald als: We hebben altijd in het kasteel gewoond

Dit werd het tweede boek van de leesclub voor het nieuwe leesjaar.

Shirley Jackson is een auteur waar ik al lang nog eens iets van wou lezen en in 2017 verscheen dit boek in een nieuwe Nederlandse vertaling bij LJ Veen Klassiek. Het boek werd dan ook quasi onmiddellijk aangeschaft (dat er een kat op de cover staat, hielp natuurlijk), wat niet wil zeggen dat het ook snel zou gelezen worden...

Dat lezen gebeurde dus zo'n goed anderhalf jaar later en dan nog in de Engelse versie, die ik mij in december aanschafte.

Om het even over de cover te hebben: daar staat bijna altijd een kat op, welke editie of taal je ook neemt. Ben ik daar kwaad over? Helemaal niet.

Maar dan zou je wel denken dat die kat een meer prominente plaats inneemt dan ze doet in het boek. Niet dus. Dat vond ik wel een beetje jammer.

En ook: telkens er een kat verschijnt in een boek, ben ik meteen bevreesd dat er iets met dat beestje zal gebeuren. In 2018 heb ik het net iets te veel mee gemaakt dat de ene kat na de andere stierf in boeken die ik las. *spoiler* Gelukkig blijft kat Jonas ongedeerd in dit boek. *spoiler*

In We have always... maken we kennis met Mary Katherine Blackwood ofte Merricat voor de vrienden. Niet dat ze er veel heeft, ze vertrouwt enkel op haar oudere zus Constance en haar kat Jonas. Zes jaar geleden is de rest van de familie gestorven na het eten van vergiftigde bramen, of beter: de suiker die ze er op strooiden waarin arsenicum zat. Merricat was gestraft en at die avond niet mee en Constance eet geen suiker, vandaar dat ze het overleefden. En er is nog een overlevende: hun oom Julian, maar die is niet helemaal zuiver uit het geheel gekomen. Hij zit in een rolstoel en leeft in zijn eigen wereld, waarin hij de fatale dag tot in het kleinste detail wil herbeleven.

Het verhaal wordt verteld vanuit Merricat en zij blijkt wel een heel speciaal meisje te zijn. Al in de eerste alinea wordt vermeld dat ze 18 is, maar aan haar gedragingen en gedachten zou je denken dat ze een jaar of 12 is. Ze zwerft door de bossen rond hun grote landhuis, waar ze vanalles begraaft om hun huis "veilig" te houden, en is de enige van het gezinnetje die naar het dorp gaat om boodschappen te doen. Daar wordt ze telkens beschimpt door de dorpsbewoners die de hele familie Blackwood liever zien vertrekken en die het ook niet kunnen verkroppen dat de hele familie vermoord is zonder dat er een duidelijke dader gevonden werd.

Of beter, Constance werd beschuldigd van moord maar werd daar uiteindelijk van vrij gesproken. Resultaat van heel het proces: Constance is al zes jaar niet meer uit het huis geweest.

Aan het gemoedelijke leventje van de twee wat vreemde zussen (en hun oom) komt een einde wanneer hun neef Charles opduikt. Deze neef heeft snode plannen, wat Merricat meteen in het snotje heeft, maar zijn snode plannen komen niet direct overeen met waar zij aan denkt. Voor haar is hij gewoon een verstoorder van de rust, maar zijn motieven zijn natuurlijk duisterder dan dat. Hij denkt het makkelijk te zullen hebben met zijn "simpele" nichtjes en oom, maar dat is buiten Merricat gerekend.

En daarna is het hek helemaal van de dam wanneer het dorp er zich ook nog eens mee gaat moeien...

We have always lived in the castle bleek een heel aangrijpend boek te zijn, waarbij ik neef Charles meer gehaat heb dan welk literair personage ooit. De eikel.

Toen ik mijn sterren ging ingeven op Goodreads, zag ik dat ik het boek ook al eens in 2002 gelezen had. Ik wist er niks meer van. En waarom ik het boek toen in godsnaam slechts 2 sterren gegeven heb, kon ik mij al helemaal niet meer herinneren.

Nu kreeg het vier dik verdiende sterren, en dit boek wordt zeker nog herlezen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten