Vakantie wil zeggen: films kunnen bekijken op de dag dat ze verschijnen in de cinema! (onder normale omstandigheden gaat dit niet wegens werken tot 20.00u op woensdag)
Zo bevond ik mij gisteren in Kinepolis Gent in volle verwachting voor Once upon a time... in Hollywood, de negende film van Quentin Tarantino.
Ja een serieuze zit, maar daar voel je zo goed als niets van (in tegenstelling tot bij andere ondingen).
We volgen Rick Dalton (Leonardo DiCaprio), een omlaag gevallen acteur die nu enkel nog slechteriken in tv-reeksen speelt en zijn stuntman, Cliff Booth (Brad Pitt). Rick woont bovendien in Hollywood naast de villa van Roman Polanski en zijn vrouw Sharon Tate (Margot Robbie). Het is 1969 en in augustus zal die villa het decor vormen van de gruwelijke moord op Sharon Tate en al wie nog in huis aanwezig was. Boosdoener was de cultsekte die zich rond Charles Manson verzameld had.
Het leven van Rick en Cliff kabbelt gezapig voorbij, terwijl ze van de ene set naar de andere rijden, waar Rick eventjes acte de présence moet geven. Dit leidt dikwijls tot hilarische scènes, maar een echt steekhoudend verhaal vormen ze niet meteen. Tijdens de film kan je je afvragen waar het nu net naartoe gaat, maar dan heb je de finale nog niet gezien... Hier trekt Tarantino alle registers open en de kijker zit met een beschaamd gevoel hardop te lachen. Maar lachen zul je.
De film hangt aan elkaar van korte stukjes die niet meteen een verband met elkaar lijken te hebben. Zo is Cliff tijdens zijn downtime (wanneer Rick aan het acteren is) gefascineerd door die vuile hippiemeisjes die de straten van Los Angeles onveilig maken, en door eentje in het bijzonder. Op een dag geeft hij haar een lift naar de Spahn Ranch waar ze in commune leeft met - vooral - jonge vrouwen. Hoewel de man zelf niet echt aanwezig is in de film, is dit de thuisbasis voor de Manson family. Cirkeltje rond.
Doorheen de film zijn er cameo's van een pak gezichten die je al eerder in films van Tarantino kon zien. Eén van de leukste is die van Zoë Bell, stuntvrouw van Uma Thurman in de Kill Bill films en zelf één van de sterren uit Death Proof. Maar er zijn er nog, te veel om op te noemen en ik wil het plezier van herkenning niet van iemand anders afnemen.
Margot Robbie speelt - zoals al gezegd - de niet door haar acteerprestaties bekend geworden Sharon Tate. Maar in de weinige scènes die ze heeft (ze werd grandioos onderbenut in deze film), geeft ze zo'n pure vibe af en straalt ze zo'n geluk uit dat je haar alles in de wereld wenst.
En dan zijn er natuurlijk nog enkele niet zo leuke dingen. Eerst en vooral de voetenfetish van Quentin Tarantino... Hoeveel vuile blote vrouwenvoeten je niet in de film te zien krijgt! Voor iemand die gruwt van blote voeten (ik dus), een ware nachtmerrie. Je wordt er op bepaalde momenten mee om de oren gesmeten.
Sidenote: ik begrijp die vrouwen niet die hun voeten per se op het dashboard van een auto moeten zwieren, is het nu zoveel gevraagd om eventjes deftig in een autostoel te zitten? Dan was die ene scène uit Death proof voor mij poëtische gerechtigheid. *grijns*
Het volgende is een regelrechte spoiler, dus enkel te lezen op eigen risico. Ik meen het he! *spoiler* Voor wie zich nog zou afvragen waarom ik absoluut niet van honden moet weten, moet enkel maar naar het laatste half uur van de film kijken, daar wordt het overduidelijk. En die mensen met honden die zeggen "je moet geen schrik hebben, hij doet niks", dat is enkel tot hij wél iets doen en dan is het meteen apocalyptisch erg. Ik gruwde meer van de blinde volgzaamheid van die hond dan van het gruwelijke geweld van mensen op het einde. Brandy mag dan nog zo'n voorbeeldhond geweest zijn tot op dat moment in de film, eens dat monster het commando "kill" kreeg, werd het een moordmachine en daar zijn alle honden toe in staat en daar blijf ik bij (hoewel het bij chihuahua's en andere kuitenbijters belachelijk zou zijn, ik weet het). *spoiler*
Al bij al heb ik van deze film genoten. Het tijdsbeeld klopte (voor zover ik dat kan beoordelen), de acteerprestaties waren met momenten fenomenaal en als je een film van 2.45u kan laten voorbijvliegen alsof het niets is, ben je in mijn ogen een groot regisseur.
Komt hij in mijn Tarantino top 3? Net niet, daarvoor zijn Inglourious Basterds en Kill Bill 1-2 de absolute meesterwerken in mijn ogen.
Toch: ga dit zien mensen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten