46 p.
In de one-shot Reborn vertelt Aimée de Jongh een verhaaltje dat op zich niet echt origineel is: Elise leert op haar 18de dat ze de eerste en enige kloon ter wereld is en dat een religieuze sekte haar daarom op de hielen zit omdat klonen nu eenmaal het ultieme bewijs zijn van menselijke hoogmoed.
So far, so good, zou je dan denken... Dat het niet zo heel origineel is (Orphan Black, anyone?) om klonen als uitgangspunt te nemen, kan ik nog door de vingers zien, maar ik vond het hele album eigenlijk heel amateuristisch aandoen.
Het complete verhaal speelt zich af in een tijdspanne van een dag of twee. Op de avond van het laatstejaarsgala is Elise aan het luistervinken bij haar ouders en zo verneemt ze dat ze een kloon is. In een vlaag van woede trekt ze naar het huis van haar beste vriendin (die op dat moment op het gala is) en terwijl ze in het eethuisje aan de overkant wacht tot Julia thuiskomt, herkent een andere eetgast haar van een foto en belt meteen de "baas" op van de antikloonsekte. Allemaal nogal toevallig vond ik...
De nacht brengt ze daarna deels bij haar vriendin Julia door en deels bij haar vriendje Vince. Door nog wat toevalligheden komt de sekte deze drie op het spoor en de volgende dag, na een verklaring van de sekteleider op tv, is het hele land al in rep en roer omdat er een kloon opgedoken is.
En zo gaat het nog een tijdje door, met de ene toevalligheid na de andere en daar nog een serieuze deus ex machina er bovenop op het einde. Ik was totaal niet onder de indruk.
Was de tekenstijl dan wat? Ook niet. Ik had het gevoel dat ik hier met een vergevorderde amateur te maken had, die wel al wat techniek onder de knie had, maar het geheel nog niet helemaal netjes wist af te werken.
 |
| Niet mijn favoriete tekenstijl... |
Nee, dit was het toch niet. Drie sterren omdat het toch niet helemaal bagger was en omdat het wél een van de mooiste covers van dit jaar is tot nu toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten