Glénat Benelux, 2013
48 p.
Vertaald uit het Frans: Le livre des derniers jours
De lijdende mens
Ballon, 2014
56 p.
Vertaald uit het Frans: L'homme souffrance
Er wordt wel eens gezegd dat er maar een x-aantal verschillende soorten verhalen bestaat en dat alle romans, films etc. te herleiden zijn tot één van deze verhalen.
De stripreeks Promise past in elk geval als gegoten in het plaatje "a stranger comes to town".
De vreemdeling in kwestie is Amos Laughton, gekleed als predikant en vergezeld door een hond die niets anders dan een hellebeest kan zijn, en samen arriveren ze in het stadje Promise.
Het is hartje winter, 1864, en de Secessieoorlog is in volle gang. Niet dat ze daar in Promise veel van merken, buiten het feit dat hun eigen predikant de winter niet overleefde, gaat het leven in het dorp zijn gewone gangetje. Tot Laughton en zijn hond daar toekomen natuurlijk...
De hele dorpsgemeenschap was blijkbaar aan het snakken naar wat geestelijke leiding, want elk woord dat uit Laughtons mond komt, wordt bijna als gospel onthaald. Enkel Rachel, een meisje van een jaar of 10, lijkt te zien dat er iets helemaal niet klopt aan deze predikant.
De dorpelingen doen haar onbeschaamde uitspraken (het kind neemt geen blad voor de mond en dat voor die tijd!) af als verdriet om haar vader die niet meer teruggekeerd is uit de bossen en waarschijnlijk dood zal zijn. Wat hij ook is, want hij kwam onderweg Laughton tegen en die vermoordde en bewerkte hem voor een satanisch ritueel.
Jammer genoeg voor Rachel, kwam Laughton net op tijd om de verkrachting van haar moeder door een dorpeling te verijdelen, een razernij die hij trouwens door middel van duivelse magie zelf in die dorpeling had doen uitbreken. Haar moeder valt zowat onmiddellijk voor deze nieuwkomer, terwijl haar man nog maar een paar dagen vermist is.
Als Laughton de verpersoonlijking van het duister is, is Rachel die van het licht: ze is een intelligent meisje dat zelf op onderzoek gaat naar wat er met haar vader gebeurde en wie die Laughton nu juist is. Tijdens haar omzwervingen door het bos komt ze trouwens de geest van een vermoorde sjamaan tegen die haar op het juiste pad begeleid.
Met andere woorden: sfeer met hopen!
De tekenstijl vond ik heel aantrekkelijk: prachtige winterse sneeuwlandschappen, bijna alles in bruintinten geschilderd, vooral dan de binnenscènes in de blokhutten. En er was ook wat blood en gore op tijd en stond.
Zoals al gezegd: mooie plaatjes, maar het verhaal blijft toch wat magertjes, hoewel er héél wat wordt bijgesleurd: Edgar Allen Poe, Indiaanse geesten en sjamanen, een incubus (want dat is Laughton), mismaakte kinderen die geboren worden, kortom genoeg om een pure horrorstrip te worden, maar toch bleef ik wat op mijn honger zitten.
Beide albums kregen drie sterren en dat is verre van slecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten