238 p.
Malva, Malva, Malva...
Wat een tegenstrijdige gevoelens een boek toch bij een mens kan opwekken...
Dit boek kocht ik twee maanden geleden op de uitverkoop van De Slegte in Aalst voor slechts 1 euro. En aangezien het op de shortlist van de Fintro literatuurprijs staat, die zondag 05/06 wordt uitgereikt, wou ik het wel eens proberen. Mijn doel was om het uit te krijgen voor die dag en dat is met glans gelukt want ik las de laatste regels op 01/06 om 23.56u.
Kort gezegd geeft Hagar Peeters een stem aan Malva, de vergeten dochter van Pablo Neruda, die op achtjarige leeftijd in Gouda stierf aan de gevolgen van een waterhoofd. Neruda heeft haar nadat hij haar toen ze twee jaar oud was, met haar moeder naar Nederland stuurde, nooit meer gezien.
In werkelijkheid kon Malva niet praten, lopen, dingen vasthouden,... maar Peeters legt haar heel wat in de mond: zo is ze aanwezig - als dode - op de begrafenis van haar vader, 30 jaar na haar eigen dood. Ze zweeft ook rond tijdens zijn leven, want blijkbaar is ze een beetje van een tijdreizigster in het hiernamaals. Ook Hagar Peeters vader wordt af en toe gevolgd, want die was blijkbaar eveneens in Chili toen Neruda begraven werd.
En net dat persoonlijke tintje van Peeters was mij er wat te veel aan. Malva doet als ik-verteller haar verhaal, maar af en toe richt ze zich direct tot Hagar, wat mij telkens weer uit het verhaal gooide want het was steeds zo onverwacht en totaal misplaatst in mijn ogen.
Dat de schrijfster 10 jaar aan dit boek gewerkt heeft, verdient zeker lof. Enkel spijtig dat er naast hele mooie passages daardoor ook (en misschien meer) totaal onleesbare stukken in het boek staan, gevat in onnodig moeilijke constructies en met een woordenschat waar je eerst 10 jaar voor mag studeren om het te begrijpen. Het feit dat ze naast gewoon schrijfster ook dichter is, maakt dat ze de tekst soms oeverloos zwaar maakt en ik ben iemand die graag duidelijke taal leest zonder een kwartier op één zin te moeten zitten wroeten om dan misschien toch maar half te begrijpen waarover het gaat... De stukken poëzie, waarmee het boek gelardeerd is, sloeg ik dan ook gewoon over, ze verklaart direct daarna toch wat ze willen zeggen. Waarom die ondingen (poëziehater hier) dan nog lezen?
Gelukkig - zoals al gezegd - zijn er ook heel mooie passages in het boek, waardoor ik toch steeds wou verder lezen. En ik heb bijgeleerd: zo kwam ik te weten dat literaire held Roald Dahl tijdens zijn leven meewerkte aan de ontwikkeling van de Wade-Dahl-Till-klep, een buisje om overtollig vocht uit een waterhoofd af te voeren, nadat zijn zoon door een ongeluk deze ziekte ontwikkelde. Chapeau voor die man!
En ik ben uiteindelijk blij dat ik het boek gelezen heb. Het was een moeizame rit waar ik uiteindelijk ook nog wat dingen van opgestoken heb, dus hier zit een tevreden lezer.
Gaat ze zondag de Fintro literatuurprijs winnen?
Ik denk het niet want ze moet het opnemen tegen enkele grote kleppers. En zo toegankelijk is het boek nu ook weer niet...
3.5 sterren op Goodreads omdat het een degelijk boek is, alleen niet voor iedereen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten