maandag 27 juni 2016

Gisteren is niet meer (Natte maan, 6) - Sophie Campbell


Xtra, 2016
158 p.
Vertaald uit het Engels: Yesterday's gone

De stripreeks Natte maan lees ik al sinds 2011, toen het eerste deel Vage omzwervingen in het Nederlands verscheen. In het Engels loopt de reeks al sinds 2004 en dit zesde deel verscheen al in 2012, maar werd pas in 2016 door uitgeverij Xtra vertaald.

Er zou nog een zevende en achtste deel moeten verschijnen, maar Sophie Campbell belooft al sinds 2014 dat dit "soon" zal zijn. Een mens kan zo blijven wachten he...

Eerst iets over de titel van de reeks: Natte maan. Ik snap eerlijk gezegd niet waarom ze de originele titel Wet Moon niet behouden hebben, want dat is de naam van het stadje waarin de strip zich afspeelt. Natte maan betekent eigenlijk niets in verband met de strip en komt - in mijn ogen dan - nogal vreemd over.

Maar laten we de titel even voor wat hij is, de reeks zelf is heel leesbaar, hoewel de personages nu niet meteen uit mijn leefwereld komen: het zijn stuk voor stuk universiteitsstudenten die goths, hippies of vertegenwoordigers van één of andere alternatieve subcultuur zijn. Ze zijn getatoeëerd, gepiercet en dragen voornamelijk kledij die meer wel dan niet gescheurd is en ver van hun lijf valt. Je krijgt ook zowat heel het seksuele spectrum in de vriendengroep van Natte maan: hetero, lesbisch, homo, bi, gehandicapt... Er wordt daar onderling wat afgevogeld hoor.

De tekenstijl vind ik prachtig, de personages zijn met veel liefde getekend en dat zie je. Er is in de loop van de jaren wel veel kritiek gekomen over het feit dat de stijl redelijk veel verandert van album naar album en daar kan ik tot op een bepaalde hoogte ook in komen. Vooral de ogen van de personages gaan van "normaal" naar supergroot terug naar ietwat normaler.

Je moet enkel maar kijken naar de evolutie van Cleo Lovedrop hierboven, het hoofdpersonage van de reeks. Bovenaan links in album 1, onderaan rechts in album 6.

Dit zesde deel gaat verder na de cliffhanger op het einde van album 5, Geen ster meer die schijnt, waar Trilby, één van Cleo's vriendinnen, brutaal werd aangevallen met een mes en voor dood in het moeras werd achtergelaten. Ze wordt door een toevallige voorbijganger gevonden en naar het ziekenhuis gebracht. De vriendengroep komt bijeen aan haar ziekenbed en ze proberen elk op hun eigen manier dit trauma te verwerken.

Op zich gebeurt er, buiten het feit dat iedereen zit te huilen en door een verwerkingsproces moet, niet heel veel in Gisteren is niet meer. Maar dat hoeft ook niet. Het blijft een sterke strip en nu mag dat zevende deel toch eens in gang gezet worden, zeker na de cliffhanger op het einde van deel zes...

Vier sterren.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten