266 p.
Vertaald uit het Engels: Later
We zijn een week ver in augustus - Stephen King reading month! - en mijn eerste King zit er op.
Beginnen deed ik met de korte roman (266 pagina's is peanuts voor de meester) die eerder dit jaar uit kwam: Later.
Hoofdpersonage Jamie Conklin vertelt zelf op 22-jarige leeftijd wat hem als kind en tiener overkwam en ik zal het maar al meteen zeggen: de ik-verteller was in mijn ogen niet de beste keuze voor dit verhaal...
Jamie heeft een gave die meteen geheim moet blijven: hij ziet dode mensen zoals ze zijn gestorven en gelukkig verdwijnen ze na enkele dagen voor altijd. Zo ziet iemand die stierf aan een hartaanval er nog netjes uit, maar iemand die een kogel door zijn hoofd kreeg, heeft maar een half gezicht meer. En Jamie kan met hen praten. Voordeel hierbij is dat de doden altijd de waarheid moeten zeggen en Jamies moeder maakt daar op een gegeven moment dankbaar gebruik van.
Enig probleem: haar partner Liz - een corrupte politieagente - is daar bevoorrechte getuige van en zij zal Jamies gave later proberen misbruiken met alle gevolgen vandien.
Nu zegt Jamie verschillende keren in het verhaal dat het "nu eenmaal een horrorverhaal is" als het een beetje griezelig lijkt te worden, maar echt zitten bibberen heb ik niet. Gewenning? Of gewoon niet echt griezelig? Wie zal het zeggen?
King lacht wel zelf met zijn premisse door verschillende keren te verwijzen naar de film The sixth sense en er meteen bij te zeggen dat de gave van Jamie niet helemaal hetzelfde is als die van Cole in de film. Maar toch.
En de vertelstem? Die ging er bij mij niet echt in in het begin. Zoals gezegd is Jamie 22 als hij aan zijn verhaal begint, maar als hij over zijn tienjarige zelf vertelt, klinkt hij ook als een tienjarige en niet als iemand van 22 die over zijn ervaringen op zijn 10de bericht. Het was misschien een stilistische keuze, maar ze werkte niet meteen voor mij...
Dit boek is een buitenbeentje in het werk van King want het werd oorspronkelijk geschreven voor de Hard Case Crime reeks, waarvoor hij nog twee boeken schreef: Joyland en De Colorado kid. Deze reeks verzamelt oude misdaadboeken (hardboiled crime, noir...) en geeft ook nieuw werk uit, zoals deze drie boeken. Echt misdaad zijn die van King niet, want er zit steeds een bovennatuurlijk randje aan. Als ik tussen de drie moet kiezen, vond ik Joyland het beste en is dat hetgene dat ik ook aan zowat iedereen zou aanraden.
Later gaf ik 3.5 sterren omdat het nog steeds een Kingboek blijft en hij toch telkens weer bewijst dat hij een meeslepend verhaal kan vertellen. De niet zo schitterende vertelstem in dit boek maakt dat het wat sterren kwijtspeelt, maar het blijft - zeker voor Kingfans - de moeite om te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten