Gisteren zag ik nog eens een viersterrenfilm en ik had hem al veel vroeger moeten bekijken...
Film in kwestie was Der goldene Handschuh, de laatste worp van regisseur Fatih Akin, waarvoor in bijna elke bespreking de frase "zum kotzen" werd gebruikt.
Fritz Honka was een Hamburgse seriemoordenaar die het niet van zijn uiterlijk moest hebben: hij had een patattenneus, slechte tanden, liep gebogen en was klaarblijkelijk nogal gevoelig voor opmerkingen over zijn geringe lengte. Hij ging regelmatig zijn geld verdrinken in zijn stamcafé waar hij vrouwen probeerde te versieren die ver buiten zijn bereik lagen en moest zich dan tevreden stellen met oude, lelijke, compleet verkommerde vrouwen die hij dan maar vermoordde in zijn appartement als bleek dat hij niet in staat was tot seks met hen... Hun lijken versneed hij ter plekke en werden verstopt in een bergplaats op zijn appartement. Je kan je dus wel gaan voorstellen (of liever niet) wat voor stank er daar hing. Dat laatste wordt in de film visueel mooi voorgesteld door de geleidelijke toename in arbres magiques (ofte Wunderbaum in het Duits) die in zijn appartement ophangen.
En ja, veel scènes zijn van een walgelijkheid waar je soms totaal niet bij kan, de misogynie is sterk in deze film, maar dat is hoe het er in het echt ook aan toe ging... Je kan je dan gaan afvragen wat het nut van deze film is, maar ook zulke verhalen mogen/moeten verteld worden.
Fatih Akin heeft al redelijk wat films op zijn conto staan waar ik mij wel in kan vinden (buiten Gegen die Wand, die blijf ik afschuwelijk vinden en ik heb hem 2 keer bekeken om zeker te zijn) en wat steeds opvalt is de soundtrack in die films. En ook hier is zijn muziekkeuze on point: het verhaal speelt zich af in het begin van de jaren '70 en de muziek in de film bestaat voornamelijk uit Duitse smartlappen (dat is dus niet hetzelfde als schlager) uit die tijd. Op spotify kan je een lijst vinden met de muziek uit de film en luister er gerust eens naar:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten