New year watching

Oudejaarsavond verloopt bij mij thuis al een aantal jaar volgens hetzelfde stramien: van in de namiddag films beginnen kijken tot ik er (bijna) bij neerval en op het menu staat steevast pizza.

Kwestie van mezelf niet te veel te vermoeien.

Op die manier ga ik - voor mij dan - rustig het nieuwe jaar in met mijn beste vriendjes: kat, tv, zetel. De boeken ontbreken die avond, maar die horen daar ook bij natuurlijk.

Aangezien oudejaarsavond op een maandag viel, ben ik eigenlijk al het weekend er voor beginnen kijken naar films en in totaal zag ik er 8 op die drie dagen.

Zaterdag werd het een documentaire en Netflix:

Op BBC2 werd de documentaire Nothing like a Dame heruitgezonden, anderhalf uur pret met bejaarde Dames uit de film- en theaterwereld: Maggie Smith, Judi Dench, Joan Plowright en Eileen Atkins.

Het waren vooral de twee eersten die aan bod kwamen, ook de meest bekende van de vier. Allemaal hebben ze te maken met kwaaltjes, Joan Plowright nog het meest want die is ondertussen helemaal blind. Veel bracht ze dan ook niet bij aan het gesprek, ze leek zelfs nogal afwezig met momenten.

Maar dit was vooral 80 minuten genieten van de herinneringen die werden opgehaald. Een aanrader.

Daarna zette ik me gereed voor Bandersnatch op Netflix, de Black Mirror film die een interactieve inbreng van de kijker belooft.

Eerste obstakel was er al meteen: je kan dit niet via de decoder van Proximus bekijken, het moet op een pc, tablet of smartphone. Na het filmpje met zo'n 100 keer sorry van personages uit afleveringen van Black Mirror, haalde ik dus mijn tablet boven.

Daar kon ik gelukkig wél de aflevering bekijken. Maar was ik onder de indruk? Nope.

Je wordt als kijker in een bepaalde richting gedwongen want keuzes die je maakt, zorgen er al meteen  voor dat het verhaal stopt. Zo was ik al na 20 minuten klaar de eerste keer.

Uiteindelijk heb ik het anderhalf uur volgehouden, met zo'n 5 nieuwe starts. Waarschijnlijk had ik de hele nacht kunnen doorkijken, maar ik was het beu.

Leuk als gimmick (de overgangen zijn wel fantastisch bij de keuzes die je maakt, je merkt het niet eens dat er een nieuw stuk begint), maar meer is het ook niet.

Op zondag deed ik nogmaals Netflix en een film die al een hele tijd op mijn decoder stond te verstoffen.

Eerst aan de beurt was Roma, het bejubelde Netflixdebuut van Alfonso Cuarón.

Overal wordt gezegd dat je dit in de cinema moet gaan bekijken, maar eerlijk? Ik ben blij dat ik hem thuis gezien heb, dan kon ik hem af en toe pauzeren...

Was dit slecht? Helemaal niet. Roma is een prachtig portret van het kindermeisje uit Cauróns jeugd. De beelden zijn subliem en het dagelijks voortkabbelen van het leven geeft de film een extra dimensie.

Waar had ik dan wel problemen mee? Met het constante lawaai, geroezemoes en gewemel op de achtergrond. Geen enkel moment krijg je een auditief rustpunt in deze film. Je hoort steeds auto's rijden, in het ziekenhuis rinkelen constant telefoons, tot twee keer toe passeert een fanfare in de straat als het gezin buitenkomt, aan de zee is er het constante geruis van de oceaan... En ga zo maar door.
Het werd mij met momenten te veel en ik was blij dat ik de film eventjes kon pauzeren.

Bizar dat dit "detail" door niemand anders werd opgepikt, ik werd er gek van.

Daarna zette ik me klaar voor Woman in gold, een waargebeurd verhaal over een schilderij van Gustav Klimt.

Ik heb deze film al een paar keer zitten aanprijzen als hij op tv wordt vertoond, maar ik had hem dus nog niet gezien.

En ik ga hem in de toekomst niet meer aanprijzen. Dit is een complete by the book verfilming van een waargebeurd verhaal. Zelfs de wikipediapagina van het schilderij was interessanter...

Tja, met Helen Mirren en Ryan Reynolds als hoofdfiguren dacht ik dat dit wel iets kon worden, maar het is echt een saaie film geworden die serieus op het sentiment werkt.

Op oudejaarsavond (eigenlijk al -namiddag) werden er 4 films bekeken, allemaal op dvd van de bibliotheek.

Beginnen deed ik met The Florida project, nog zo'n bejubelde film van het afgelopen jaar.

Hier had ik huizenhoge problemen mee, maar dat ligt eerlijk gezegd aan mij. De kinderen in de film werkten op mijn zenuwen, gewoon omdat ze kinderen waren met een grote en grove mond. De "moeder" van de kleine Moonee was daarnaast het toonbeeld van niet uit de zwartste armoede kunnen geraken en jezelf er nog dieper insteken. Ik weet dat er zo'n mensen zijn in de wereld, maar ik wil daar geen film over zien. Het irriteert mij.

Nee, dit was het niet.

Daarna zag ik Film stars don't die in Liverpool en hiervan dacht ik dat het een topper zou worden.

Niet dus. Dit is het waargebeurde einde van actrice Gloria Grahame (Annette Benning) die haar laatste dagen bij haar veel jongere minnaar (Jamie Bell) in Liverpool doorbrengt. Ze is ongeneeslijk ziek, maar beweert dat ze last heeft van "gass".

Nogmaals een film die maar voort kabbelde, maar hier niet op een goeie manier. Ik zat zelfs meer op mijn tablet bezig dan naar de film te kijken, dat zegt eigenlijk al genoeg.

De volgende film was een gok, namelijk Isle of dogs (een titel die ik weiger uit te spreken wegens het andere dat je dan zegt) van Wes Anderson.

Als notoire hondenhater was dit echt een opgave om te bekijken voor mij.

Ja, hij is heel mooi gemaakt en ik heb van de visuals kunnen genieten. Maar het verhaal was maar slapjes en dat had eigenlijk niet te maken met het feit dat het over honden ging. Het was gewoon te weinig om boeiend te blijven. Wes Anderson kan beter.

De laatste film Jumanji: welcome to the jungle bleek dan nog de beste film van de avond te zijn.

En daar had ik juist het minste van verwacht...

Dit is een ouderwetse avonturenfilm die geen moment verveelt. Ik ging tevreden slapen in het nieuwe jaar.