349 p.
Vertaald uit het Engels: The Guernsey Literary and Potato Peel Society
Dit boek kocht ik vorig jaar in juni op het Boekenfestijn in Gent. Van de zeven toen gekochte boeken heb ik er ondertussen 2 gelezen, dat zou beter moeten kunnen...
Het literaire aardappelschiltaart genootschap van Guernsey (wat een titel!) is een briefroman, je vindt er dus enkel brieven en telegrammen in terug, maar dat staat de leesbaarheid helemaal niet in de weg.
Het boek zelf speelt zich af in 1946 en Londen ligt nog in puin na de tweede wereldoorlog. Er is enkel eten op bonnen te verkrijgen en tussen al dit naoorlogs gedoe gaat schrijfster Juliet Ashton op boekentournee met een bundeling van humoristische columns die ze tijdens de oorlog schreef.
Op een dag krijgt ze een brief van een varkensboer uit Guernsey. Hij heeft een tweedehands boek van haar gekocht in de lokale winkel en vraagt zich af of ze hem meer boeken van de auteur Charles Lamb kan bezorgen, aangezien Guernsey maar magertjes bedeeld is op boekenvlak.
Een briefvriendschap begint. Dawsey verklaart ook lid te zijn van het literaire aardappelschiltaart genootschap, een leesclub die tijdens de oorlog op Guernsey werd opgericht. Dit intrigeert Juliet en ze begint ook correspondentie met de andere leden en leert zo over Elisabeth, die het genootschap gesticht heeft, maar die blijkbaar niet beschikbaar is.
Uiteindelijk zal ze naar Guernsey reizen om de leden van het genootschap in het echt te leren kennen en om de geschiedenis van Elisabeth te vernemen...
Dit boek las ik echt op het juiste moment. Na het moorden in Nimmernacht en de zware thematiek van terrorisme in Home fire, had ik nood aan iets luchtigers en dit paste helemaal in dat plaatje. Ik kon niet genoeg krijgen van de briefwisseling tussen Juliet en de eilandbewoners en eens ze op Guernsey zit, tussen haar en haar uitgever. Het boek leest als een trein en ik had het dan ook op een weekend uit.
En nee, dit is geen grootse literatuur, het is gewoon een leuk tussendoortje. Maar dan wel één waar ik met volle teugen van genoten heb en soms is dat al genoeg.
Wat mij wel van het hart moet: dit is al het derde boek deze maand waarin een kat vermoord wordt/sterft (ook in Nimmernacht en in Een soort van liefde). Het mag eens gaan stoppen, chance dat er in de film Badlands een hond werd afgemaakt, of ik zag het al helemaal niet meer zitten...
4 sterren voor dit op het juiste moment gelezen boek.
Een van de hoofdreden om dit boek te lezen, was het feit dat vandaag de verfilming ervan in de zalen komt. Toen ik de trailer voor de eerste keer zag, wou ik onmiddellijk het boek gaan lezen. Nu dat gebeurd is, wil ik de film eigenlijk niet meer zien, want er zitten in de trailer dingen die helemaal niet in het boek voorkomen en dat enerveert mij al van op voorhand...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten