236 p.
Dit boek werd gelezen voor de leesgroepbijeenkomst van mei.
In Een soort van liefde staan twee verhaallijnen naast elkaar: we volgen Elisabeth Vernon die de moeilijke taak heeft om het huis van haar pas overleden vader leeg te maken, een man die ze nooit echt heeft leren kennen en die haar leven en dat van haar moeder nogal onmogelijk maakte door zijn eigenwijze en egoïstische gedrag. Daarnaast volgen we Anna, een Vlaamse studente die in Amerika studeert voor een paar semesters en die daar een passionele verhouding krijgt met Raymond Vernon - inderdaad, de vader van Elisabeth.
De passages van Elisabeth zijn in de derde persoon geschreven en haar gedachtegangen meanderen alle richtingen uit waardoor het soms moeilijk te volgen is. Dat Alicja Gescinska filosofe is, is in deze passages jammer genoeg meer dan duidelijk. Als ik mij aan iets geërgerd heb in dit boek, dan zijn het de soms nogal lange uiteenzettingen waarbij dingen meer dan 1 keer herhaald worden maar dan met andere woorden (gruwel...).
Bij het verhaal van Anna lezen we in de ik-persoon en daardoor zitten we veel dichter op het gebeuren. Ik vond deze passages dan ook een verademing. Ok, studente die verliefd wordt op de veel oudere professor, het is een afgezaagd cliché, maar ik las dit met veel meer plezier dan de stukken over Elisabeth. Het is ook eenvoudiger geschreven en daardoor beter te volgen. En ik had ook meer sympathie voor Anna dan voor Elisabeth.
Wat ik wel raar vond aan het verhaal is dat het zich in Amerika afspeelde, je verwacht dat niet meteen in een boek van Vlaamse makelij en daar moest ik mij ook wat aan aanpassen in het begin. Dit is dan ook geen kritiek op het boek, maar meer een persoonlijk puntje.
Er waren ook nog wel andere dingen die mij stoorden aan dit boek. Zo zou het "vol mooie zinnen" moeten staan. Wel, ik ben er geen enkele tegengekomen. Alleen zinnen die ok waren en zinnen die soms een zucht van ergernis deden opkomen. Zoals bijvoorbeeld "Maar door het besef dat ze zo min mogelijk wil beseffen, beseft ze zoveel meer." - simpelweg vreselijk! En zo waren er nog wel een paar...
Daarnaast zijn er een aantal plotwendingen die ik onnozel en te voorkomen vond (waarom worden er bijv. geen condooms gebruikt? Dan vermijd je al heel wat gezever). En ook de finale plotwending - die ik al van ver had zien aankomen - vond ik vrij ongeloofwaardig.
Soit, ik heb al veel slechtere boeken gelezen en als debuutroman is Een soort van liefde nog best te pruimen, maar er zitten nog een aantal foutjes in. Ik zou het zeker nooit gelezen hebben zonder de leesgroep en ik weet niet of ik blij moet zijn dat ik het daardoor wél gelezen heb...
3.5 sterren omdat het beter dan het gemiddelde is, maar toch geen hoogvlieger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten