Soms heeft mijn werk leuke voordelen...
Zo mocht ik vorige vrijdag naar een persvisie van Disobedience gaan. Een gratis voorstelling, van een film die ik sowieso wilde zien - fantastisch toch?
Verschillende redenen om dit te willen zien: één van de hoofdrollen wordt vertolkt door Rachel Weisz, die altijd kwaliteit levert én de film is gebaseerd op een boek van Naomi Alderman (van The power). Nu moet ik wel zeggen dat ik liever eerst het boek had gelezen, maar omstandigheden he...
De film begint met een rabbijn in Londen die midden in een preek waarin hij het heeft over de mens en zijn unieke kwaliteiten - namelijk de keuze die hij kan maken om te conformeren of om ongehoorzaam te zijn - in elkaar zakt.
Dit komt even later een fotografe in New York ter ore en Ronit (Rachel Weisz) pakt haar koffers en vliegt naar Engeland voor de begrafenis van haar vader. Jawel, de rabbijn van zonet.
Aangekomen in een woonwijk van Londen belt ze ergens aan en dat blijkt het huis van Dovid te zijn, een vriend uit haar jeugd en de leerling van haar vader, nu op weg om zelf rabbijn te worden.
En zo worden we ondergedompeld in de gebruiken van het orthodoxe jodendom dat dus ook in Londen een gemeenschap heeft.
Waarom Ronit ooit wegging en waarom mensen haar mijden wordt al snel duidelijk wanneer Esti (Rachel McAdams) ten tonele verschijnt. Samen met Dovid waren ze een onafscheidelijk trio, maar toen Ronits vader ontdekte dat zij en Esti een relatie hadden, werd Ronit verbannen. Esti zal later met Dovid trouwen - om te "genezen", zoals ze zelf ergens zegt in de film.
De aantrekking tussen de twee vrouwen is er na al die jaren nog steeds en is meteen voelbaar wanneer ze elkaar voor het eerst in jaren terugzien. Dat Dovid Ronit aanbiedt om bij hen te logeren, is dan ook niet de meest wijze beslissing van zijn kant...
Disobedience is gefilmd in heel matte tonen. Alles is grijs, bruin en dof. Passend bij de scènes die rond rituelen bij de begrafenis horen én bij de orthodoxe gemeenschap waar kleurrijk uit de band springen toch niet toegelaten is. Zelfs de momenten waarin Esti - want zij is het die het voortouw neemt - toenadering zoekt tot Ronit blijven in deze sombere tinten gefilmd.
Naast de matte tonen is dit ook een film die heel langzaam opbouwt. De thematiek leent zich niet tot snel filmen en dat komt het verhaal ook ten goede, vind ik. En als je achteraf denkt dat het trage gelijk is aan saai, dan is dit gewoon niet de film voor jou.
Beide Rachels doen het uitstekend, maar het is vooral McAdams die loopt te acteren dat de stukken er af vliegen. Zij is in het begin van de film het muizenvrouwtje dat met de grote rabbijnbelofte getrouwd is en die de regels van het joodse geloof tot de letter volgt, pruik en al. De onderdrukte gevoelens die terug naar boven komen bij de terugkeer van Ronit, staan op haar gezicht geëtst. Schitterend. Wat niet wil zeggen dat Rachel Weisz slecht staat te acteren, allesbehalve, maar dit is echt Rachel McAdams die toont wat ze kan.
Disobedience komt op 13 juni bij ons in de zalen. Gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten