Na de rollercoaster die Avengers: infinity war was, werd het nu tijd voor iets luchtigers.
Ik ging kijken naar Deadpool 2.
De eerste Deadpoolfilm werd mijn favoriete film van 2016. Het spreekt dan ook bijna vanzelf dat nummer 2 heel hoog op mijn verlanglijstje stond dit jaar. En de film stelde (gelukkig) niet teleur.
Na de eerste scène, waarbij je met een WTF??-gevoel achterblijft, begint de generiek. En dat is er weer eentje om duimen en vingers bij af te likken. Heerlijk schaamteloos en een totale James Bondparodie, wat wil je nog meer?
Ik moet wel eerlijk toegeven dat het eerste deel van de film daarna wat aansleepte... De grappen kwamen in een heel laag tempo en waren niet altijd even geslaagd, maar eens Deadpool zijn nieuwe legertje misfits samenbrengt onder het label X-Force, zijn we vertrokken.
Grappen, grollen, rechtstreeks tot de camera spreken, het hoort er allemaal bij. En dat ik zowat elke (vage) verwijzing snapte, maakte dat ik mij serieuze schouderklopjes qua geek cred mocht geven. Mensen die zonder enige (of weinige) voorkennis naar deze film gaan, missen de helft van de pret.
Maar waarover gaat het nu?
Deadpool neemt het op zich om een jonge mutant, Russell, te beschermen tegen een dreiging uit de toekomst: Cable, een halve terminator, gespeeld door Josh Brolin die ook al Thanos in Infinity War voor zijn rekening nam. En daar moet een verwijzing naar komen, natuurlijk.
Jammer genoeg is dat echt het volledige verhaal van de film. Deadpool staat voor heel wat grove grappen, onvoorstelbaar geweld en leuke knipogen. En hoewel dat zeker was wat ik op dat moment nodig had, blijft het ook daarbij.
Deze film zal daardoor waarschijnlijk niet in mijn top 10 van 2018 belanden, maar ik heb mij wel geweldig geamuseerd en dat mag ook wel eens.
Oh ja, blijf zeker kijken tijdens de aftiteling, want er komt nog wat en dát is echt geweldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten