264 p.
Vertaald als: Huis in brand
In mijn ijver om wat meer genomineerden van de Women's Prize for Fiction te lezen, schafte ik mij dit boek aan.
En het zal het tweede en laatste van de shortlist (6 boeken) zijn dat ik lees, want de prijs wordt al op 6 juni uitgereikt en ik heb geen tijd meer om er nog een boek tussen te wringen (het enige waar ik nog snel aan kan geraken is The idiot en dat a) is een veel te dik boek en b) interesseert mij niet).
Maar ik ga het hier over Home fire hebben, een hedendaagse versie van het klassieke verhaal van Antigone die haar stoute dode broer niet mocht begraven van de koning, dat toch deed en er voor gestraft moest worden.
Eerst wat over de opbouw van het boek: het is onderverdeeld in 5 delen, waarbij telkens iemand anders aan het woord is en dat is meteen ook wat de zwakte er van...
Het eerste deel is geschreven vanuit het oogpunt van grote zus Isma Pasha, die haar jonge leven heeft opgeofferd om voor haar broertje en zusje (een tweeling) te zorgen nadat hun moeder en grootmoeder gestorven waren - hun vader was nooit in the picture en stierf onderweg naar Guantanamo na een carrière als terrorist.
Ze trekt van Londen naar Amerika om daar verder te studeren nu de tweeling 19 is en op eigen benen zou moeten kunnen staan. Dit gedeelte, dus het begin van de roman, is op zo'n doorwrochte manier geschreven dat ik het boek liever opzij had gesmeten... Moeilijke woorden om de moeilijke woorden en constant gejank over hoe lastig het wel niet is voor moslims in Groot-Brittannië. Het werd me eventjes te veel en als het boek zo verder was gegaan, was ik er gewoon in gestopt.
Isma, zelf Pakistaanse van afkomst, leert in Amerika Aemonn kennen, de zoon van de Britse minister van binnenlandse zaken en half Pakistaans. Hij wil wel meer, maar ze houdt de boot af.
Het tweede deel is vanuit het standpunt van Aemonn wanneer hij terug in Londen is en daar maakt hij kennis met Isma's jongere zus Aneeka. Ze beginnen een heimelijke affaire (vooral door haar aangemoedigd om het geheim te houden) en in dat gedeelte merk je vanzelf hoe het is voor Britse moslims om dagelijks beledigd - en erger - te worden. Show, don't tell, ook in een roman is dat belangrijk.
Daarna krijgen we nog een deel vanuit het standpunt van Parvaiz, de tweelingbroer, die Groot-Brittannië verlaten heeft om zich aan te sluiten bij IS in Syrië.
En een gedeelte vanuit het oogpunt van Aneeka, dat doorspekt is van krantenartikels, televisietranscripties, tweets... over haar broer en uiteindelijk als afsluiter krijgen we Karamat Lone, vader van Aemonn en dus minister van binnenlandse zaken die zich onder druk gezet voelt door zijn zoon en de familie Pasha.
Zoals ik al aanhaalde, vond ik het eerste gedeelte echt niet te pruimen en als ik niet al had gezien dat het boek vanuit verschillende standpunten werd geschreven, had ik het aan de kant gegooid. Nee, dat deel heb ik echt niet graag gelezen...
Maar daarna wordt het interessanter en bleef ik echt geboeid lezen. Het verhaal van Antigone ben ik gaan nalezen, want ik wist er niet echt veel meer van, maar eens dat was opgefrist, was hoe het boek eindigde onvermijdelijk.
En toch wist het mij op die laatste pagina's nog te verrassen en daarvoor krijgt het een halve ster meer dan ik eerst van plan was uit te delen.
3.5 sterren voor deze roman die mij op het einde nog wist te verrassen, maar waar ik mij in het begin toch iets te hard aan geërgerd heb.
Mag het van mij de Women's Prize winnen? Natuurlijk wel, ik gun het alle genomineerden, maar boek van het jaar zal het bij mij niet worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten