Een verlengd weekend wil hier zeggen: we gaan nog eens wat opkuisen in de decoder!
Deze keer pakte ik het een beetje anders aan: i.p.v. voor het oudste te gaan dat op mijn decoder staat, ben ik gaan kuisen in wat voor "lange termijn" opgeslagen werd. Bij Proximus wil dit niet de harde schijf zeggen (die is voor het moment al 50% ingenomen bij mij), maar de cloud waarbij je kan kiezen om sommige dingen langer dan 2 maand te bewaren.
Die optie was dit weekend geslonken tot 7%, er moest dus iets aan gedaan worden...
Beginnen deed ik met een film die op 26 juli 2017 werd opgenomen van Canvas. We zaten toen midden in hun Cinema Canvas periode, waarbij je ook live naar deze film kon gaan kijken op een vooraf bepaald locatie (wat ik ook 1x deed die zomer).
Film in kwestie was Badlands (1973).
In deze film trekt de naïeve Holly (Sissy Spacek) op moordtocht met Kit (Martin Sheen), nadat hij eerst haar vader heeft neergeschoten. Klinkt bekend in de oren? De film werd geïnspireerd door dezelfde ware feiten waar ook Natural born killers al de mosterd haalde.
Kit is een verwaande gast die zich spiegelt aan James Dean, van het ene waardeloze jobje in het andere rolt en die zonder scrupules mensen die hem in de weg staan, neerknalt. Holly is daarnaast echt de naïviteit zelve, die met grote puppy-ogen achter haar 10 jaar oudere vriend loopt.
Al het geweld in de film (dat nogal tam overkomt in vergelijking met de films van vandaag) wordt ondubbelzinnig getoond. Zonder dat er oordelen worden geveld.
Maar het is ook een heel mooie film. We zien weidse Amerikaanse landschappen waar ze met de auto door rijden en ze gaan op een bepaald moment leven in de natuur en bouwen hun eigen paradijsje.
Jammer genoeg is er ook die steeds overaanwezige kinderlijke muziek (wat was dat toch in de jaren '70?) van Orff... Dat laatste was mij er wat te veel aan want ik werd er door uit de film getrokken.
Weer een klassieker die ik van mijn lijstje kan schrappen.
Daarna was het de beurt aan Black (2015) van onze eigenste Adil El Arbi en Bilall Fallah. Opgenomen van één op 9 september 2017.
En het is nog eens een slechte film ook. Het enige dat bij mij nog op ietwat vergiffenis kon rekenen, waren de twee hoofdacteurs. Hun acteerdebuut is zeker geslaagd, petje af daarvoor.
Voor de film zelf? Nul respect. Waarom straatbendes gaan verheerlijken en dan nog eens op zo'n manier? De Marokkaanse straatschoffies komen er trouwens véél positiever uit dan de Congolese Black Bronx. Kleine Marokkaanse gauwdieven die opereren in het meest zonnige Brussel dat je je kan indenken tegenover het duistere donker hol waar de Congolese drugdealers hun thuis vinden. Beetje bevooroordeeld?
Anyway, dit is gewoon een flutfilm en waar het debuut Image nog op enige goodwill kon rekenen bij mij, is dit zijn geld en pelicule absoluut niet waard... Patser? Die beker laat ik graag aan mij voorbijgaan.
Laatste op het programma werd Stage door (1937), opgenomen van één op 7 oktober 2017. Heerlijk toch die ouwe films op zaterdagnamiddag...
Dit was puur genieten, niet meer of minder! Zo'n films worden de dag van vandaag niet meer gemaakt: overstromend met vrouwelijk talent, waar vrouwen in de picture staan en die dingen aanhalen die belangrijk zijn voor vrouwen...
De scènes in het salon van het pension zijn een heerlijke wirwar van gesprekken, steken onder water en in het algemeen voor elkaar opkomen.
Dat er een actrice de hele tijd rondloopt met een witte kat, was een mooi toemaatje (zeker na de honden in zowel Badlands als Black) en daardoor stootte ik op mijn nieuwe favoriete website: Cinema Cats, waarop wordt bijgehouden welke katten in films voorkomen. Weer uren kwijt op het internet...
En nu staat de teller terug op 16% vrij in mijn "lange termijn". Ik had meer verwacht, maar we moeten roeien met de riemen die we hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten