donderdag 19 oktober 2017

Filmfestival - dag 7


De laatste twee dagen heb ik mijn festivaltotebag omgeruild voor een ouwe getrouwe, namelijk mijn Marlene Dietrich schoudertas:

Op de foto met de totebag van vorig jaar.
Het is op die manier véél makkelijker om mijn gerief mee te nemen en ook een pak handiger omdat ik die gewoon schuin kan dragen tegenover de totebag die aan mijn schouder hangt en er in snijdt wat na een tijd serieus oncomfortabel wordt...

Twee films op het programma gisteren en de eerste was opnieuw een documentaire: Cinecittà Babilonia.

Deze documentaire ligt helemaal in de lijn van die andere die ik zag, Hitler's Hollywood, aangezien hier wordt gekeken naar de filmproductie in Italië tijdens het regime van Mussolini.

De aanpak is echter helemaal anders. Er wordt voornamelijk gefocust op hoe er naar vrouwen en actrices werd gekeken in die tijd en ze komen ook zelf aan het woord: hedendaagse actrices brengen uitspraken van de dames uit die tijd tot leven en wat ze vertellen klinkt dezer dagen soms heel bekend in de oren...

Grote motor achter de filmproductie daar was Vittorio Mussolini, zoon van en een grote filmliefhebber die in de studio's in Rome een Italiaanse versie van de Amerikaanse cinema ambieerde. Hij trok daarvoor zelf naar de VS om te zien hoe het daar in zijn werk ging. 

De documentaire vond ik echter nogal moeilijk te volgen. Er werd Italiaans gesproken (natuurlijk) en er was Engelse ondertiteling. Maar aangezien ik ver niets weet over de "sterren" uit die tijd, werd er mij wat te veel met namen in het rond gesmeten die ik niet kende, niet kon onthouden en niet wist of ze nu echt wel belangrijk waren... Als tijdsdocument is dit onwaarschijnlijk een belangrijke documentaire, maar als ik moet kiezen, vind ik Hitler's Hollywood toch de betere van de twee.

Daarna was het de beurt aan Oh Lucy!, een Japanse prent (ik heb er toch nog eentje gevonden in het programma).

Setsuko is een alleenstaande, wat zielige vrouw van in de vijftig. Wanneer haar nichtje voorstelt om haar avondcursus Engels over te nemen (anders is ze het geld toch kwijt), verandert dit haar leven compleet. Leraar John, een Amerikaan, heeft nogal een onconventionele manier van lesgeven en moedigt Setsuko (die van John de naam Lucy gekregen heeft) aan om buiten haar comfortzone te treden.

Setsuko's nichtje gaat er uiteindelijk vandoor met John naar Amerika en Setsuko en haar zus (moeder van) reizen haar achterna, terwijl geen van beiden eigenlijk Engels kan.



De cultuurclash tussen Japan en Amerika zorgt voor enkele hilarische momenten, maar de film durft ook de tragiek van Setsuko's leven in de verf te zetten.

Een leuk tussendoortje van een film en blijkbaar zal hij vanaf 7 februari ook bij ons in de zalen te zien zijn.

Allen daarheen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten