Afgelopen donderdag zat ik terug in de cinema - het begint zowat mijn vaste dag te worden.
Deze keer voor de nieuwste worp van Céline Sciamma, de Franse regisseur die in 2019 verantwoordelijk was voor mijn favoriete film van het jaar: Portrait de la jeune fille en feu. En die nieuwe heet Petite maman.
In Petite maman krijgen we de achtjarige Nelly te zien, die na de dood van haar grootmoeder met haar ouders het grootmoederlijk huis gaat leeghalen. Wanneer haar moeder niet zo lang daarna vertrekt en ze met haar vader alleen achterblijft, leert ze in de bossen rond het huis de eveneens achtjarige Marion kennen. En die blijkt haar mama in jonge versie te zijn...
Er is dus enige nood aan suspension of disbelief in deze film, maar de setting is zo sprookjesachtig dat je er vanzelf in mee rolt.
Door de jonge versie van haar moeder te ontmoeten, leert Nelly haar volwassen moeder beter te begrijpen en daarnaast zijn de "avonturen" van de meisjes gewoon superherkenbaar voor iedereen die ooit klein is geweest. Een beetje nostalgie naar de kindertijd kan nooit kwaad.
Nelly en Marion worden bovendien door een tweeling gespeeld, wat ik in eerste instantie raar vond, want niemand in de film lijkt op te merken dat de meisjes er identiek uitzien. Voor de geloofwaardigheid van de film was dit natuurlijk wel een goeie keuze, want een dochter lijkt misschien toch wel heel wat op haar moeder, niet?
De film werd ook nog eens gedraaid midden de coronaepidemie, maar je merkt daar zo goed als niets van. Dat de twee meisjes in het ware leven zusjes zijn, was dan wel heel handig.
Dit is de vijfde langspeelfilm van Céline Sciamma en ik moet eerlijk zeggen dat ik nog geen slechte film van haar gezien heb. Topfavoriet blijft wel Portrait de la jeune fille en feu, gevolgd door Tomboy. Maar Petite maman is een dichte derde.
Wel zag ik wat dingen terug die ook in Portrait... voorkwamen, vooral dan qua beeldvoering en de (minimale) muziek. Maar vond ik dit erg? Helemaal niet.
En dan nog een serieuze aanrader die de afgelopen week in de zalen kwam:
Dit is een prachtige film over de moeilijkheden die een Koreaans-Amerikaanse familie doormaakt wanneer ze in the middle of nowhere een boerderij willen uitbaten. De kleine David en oma Soonja zijn de scènestelers hier en droge ogen houden zal moeilijk worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten