120 p.
Vertaald uit het Engels: Passing
Nella Larsen was een Amerikaanse schrijfster van gemengde afkomst die behoorde tot de Harlem Renaissance (jaren 20 van de vorige eeuw). Ze schreef slechts 2 romans die in het Nederlands - en ook vaak in het Engels - in 1 band werden uitgegeven. Maar ik las enkel Schutkleur.
De reden dat ik dit boek ging lezen was dat het dikwijls vermeld werd bij besprekingen van The vanishing half van Britt Bennett. De thematiek van beide boeken is dan ook gelijklopend: lichtgekleurde zwarte mensen gaan zich voordoen als wit en nemen op die manier deel aan een leven waar hun donkerder gekleurde medemensen nooit van kunnen dromen.
In Schutkleur leren we twee vrouwen kennen, Irene en Clare, die allebei voor wit kunnen doorgaan, maar elk een andere weg kozen in het leven: Irene is getrouwd met een gekleurde dokter en is een spilfiguur in het Harlemse verenigingsleven. Clare daarentegen is met een blanke racist getrouwd die er echt nooit achter mag komen dat zijn vrouw eigenlijk niet wit is...
In 120 pagina's weet Larsen een wereld te scheppen waarbij we in het hoofd van Irene zitten die Clares gedragingen gadeslaat en verteerd wordt door een schuldgevoel. Clare komt namelijk heimelijk naar zwarte bijeenkomsten in Harlem, georganiseerd door Irene en wanneer haar man daar achter zou komen, zijn de gevolgen niet te overzien.
Op die manier zit er ook een constante dreiging in het boek, die uiteindelijk onafwendbaar zal blijken.
Schutkleur was zeker de moeite om te lezen, hoewel niet altijd gemakkelijk. Je zit zoals al gezegd de hele tijd in het hoofd van Irene en haar gedachten draaien meer dan eens rondjes, wat het niet altijd even makkelijk te volgen maakt.
Toch: 3.5 sterren voor dit korte historische document.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten