279 p.
Vertaald uit het Italiaans: Anna
Een post-apocalyptische roman vanuit het standpunt van een kind? Twee dingen die mij steeds aantrekken bij het lezen. Dit kon dus niet fout gaan.
Anna is het verhaal van - je raadt het al - de dertienjarige Anna die in 2020 in een desolaat Sicilië ronddoolt om zichzelf en haar jongere broertje in leven te houden. Alle volwassenen zijn al een tijdje overleden aan de Rode Ziekte, een epidemie waarbij je eerst rode vlekken krijgt en na een lange doodstrijd sterft. Eens kinderen in de puberteit komen, is het voor hen ook amen en uit - iets wat niet al te lang meer zal duren voor Anna zelf.
Als hulpmiddel om te overleven, heeft ze een schrift waarin haar moeder goede raad neerpende en dat ze religieus raadpleegt en volgt als bijvoorbeeld haar broertje ziek wordt.
Wanneer dat broertje ontvoerd wordt door een bende wilde kinderen, gaat ze naar hem op zoek en komen we in kruising tussen Mad Max beyond Thunderdome en Lord of the flies terecht... Want die bende kinderen gelooft in een magisch wezen dat de Rode Ziekte zou kunnen genezen en van heinde en verre stromen kinderen toe om aan een geschifte ceremonie deel te nemen.
Ik zat gewoon te genieten tijdens het lezen.
Waren er ook minpuntjes? Natuurlijk: de Rode Ziekte begon blijkbaar in België en verspreidde zich zo over heel Europa. Ik voelde me eventjes geviseerd... En er komen ook veel te veel honden in het boek voor.
Tijdens haar strooptochten op zoek naar voedsel wordt Anna geconfronteerd met hordes wilde honden die steeds op zoek zijn naar het volgende malse hapje. Pure horror in mijn ogen. En dan is er nog de marrema die haar eerst wil aanvallen, maar dan zowat haar schoothondje wordt. Nee, niet met mij...
Maar die hond zorgt ook wel voor een mooi hoofdstuk in het boek, dat moet ik toegeven. Want af en toe wijkt Ammaniti van het gewone pad van het boek af om even achtergrondinformatie te geven bij een personage en de genoemde marrema is er één van. Een knap stukje schrijven en dan nog over een hond.
Volgende passage kwam ook binnen bij mij:
Voor het eerst sinds de epidemie werd Anna omringd door zoveel mensen, en met al dat volk dat tegen haar aan drukte, haar aanraakte en haar duwde, kon ze niet ademen. Ze wilde het liefst wegrennen, maar ze klemde haar kiezen op elkaar en dwong zichzelf om in de rij te blijven.
Zo stel ik mij ook mijn eerste confrontatie met een mensenmassa voor - eens ik de moed kan vatten om mij weer in zo'n massa te begeven...
Afgezien dus van die honden vond ik dit een heel prettig weg te lezen boek, ik kan het alleen maar aanraden.
En daarom werd het ook beloond met 4 sterren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten