Afgelopen donderdag (yep, mijn vaste cinemadag ondertussen) zag ik mijn eerste grote blockbuster van het jaar. Mijn vorige tripjes waren arthousefilms, maar het moest er ooit van komen...
En het werd de film waar ik al jaren naar uitkeek: Black widow.
En het is ook een beetje too little, too late want het personage is ondertussen dood en begraven in het MCU (ok, spoiler, maar als je na meer dan 2 jaar Avengers: Endgame nog steeds niet gezien hebt, wat zit je hier dan eigenlijk te lezen over een Marvelfilm?). Black widow speelt zich dan ook af tussen Avengers: civil war en Avengers: infinity war en verklaart ook een beetje waarom ze in die laatste film ineens blond haar heeft.
Daarnaast is het ook haar origin story want de film begint wanneer Natasha nog een kind is (en die lijkt echt op Scarlett Johansson!) dat met haar ouders en jongere zusje in Ohio woont. Maar niets is wat het lijkt...
Over dat jongere zusje gesproken, die wordt in volwassen versie gespeeld door Florence Pugh, een actrice waar ik steeds van onder de indruk ben als ik haar bezig zie (complete bewondering in Lady Macbeth, pure haat in Little women - da's haar rol daar - en gewoon goed bezig in Midsommar). Ook hier weet ze te overtuigen als sassy zusje Yelena van de serieuzere Natasha. Ik wil zeker meer van haar zien in het MCU!
Op zich was Black widow een nogal generische superheldenfilm, maar ik zat de volle 2 uur 15 minuten geboeid te kijken, iets wat bijvoorbeeld bij Wonder Woman 1984 niet meteen het geval was (nog zo'n uitgestelde film door corona). Er wordt dan ook genoeg gevochten, achtervolgd en opgeblazen om de kijker bij de les te houden. Dat er ook heel wat - soms geforceerde - humor in de film zat, nam ik er bij. Die humor werd voorzien door Yelena (op een goede manier) en vader Alexei (soms pijnlijk) waardoor er toch wat lichtheid in de film kwam.
Nog een reden waarom ik de film wou zien - ik wou dat in eerste instantie niet tot ik de eerste trailer zag en compleet getriggerd werd - is dat de moeder van Natasha gespeeld wordt door Rachel Weisz, altijd al een favoriet geweest, maar jammer genoeg wordt dit personage nogal onderbenut. Goh ja, er moeten toch ergens minpuntjes aan de film zijn he.
Ik ben met andere woorden blij dat ik deze film eindelijk gezien heb en eens hij vrij te zien is op Disney+ (vanaf 6 oktober) ga ik nog eens kijken.
Oh ja, blijf zeker zitten tot na de aftiteling want naar goede gewoonte komt er dan nog een - potentieel belangrijk - fragment op je af.
En dan nog een kleine aanrader die sinds afgelopen week in de zalen draait: Kuessipan.
FF recapituleren:
Hier zien we het leven van twee Innu-meisjes. Mikuan en Shaniss zijn al van kindsbeen vriendinnen en hebben gezworen om altijd samen te blijven. Maar het leven heeft zo zijn eigen grillen en het ziet er naar uit dat hun wegen zullen scheiden...
Mikuan komt uit een liefdevol gezin, doet het goed op school en droomt er van om naar de universiteit te gaan - wat voor meisjes uit de Innu-gemeenschap niet meteen het vooropgezette levensplan is. Shaniss is op haar zeventiende al moeder en woont bij haar alcoholverslaafde en drugsdealende vriend, zonder ook maar vooruitzicht op iets beters.
Dit was een geslaagde film over een gemeenschap waar wij hier in Europa weinig van af weten. Omdat de film zich daarnaast afspeelt in de Canadese provincie Quebec, spreekt iedereen van dat grappige Frans, ook de Innuits en dat komt soms wat raar over, maar je bent er ook snel aan gewend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten