477 p.
Vertaald uit het Italiaans: Storia della bambina perduta
Eindelijk, 5 jaar en 5 maanden nadat ik het eerste deel van de Napolitaanse romans las, heb ik de finale bladzijde van het vierde en laatste deel kunnen omslaan. Want natuurlijk zijn mijn profetische woorden uit januari 2019 uitgekomen: Boek vier wordt zeker in 2019 gelezen - zegt ze nu met veel zelfvertrouwen en dan zal het ineens december zijn zonder het te lezen...
Een mens en haar plannen, altijd goed voor een schaterlach.
Het verhaal van het verloren kind dan. Lila en Lenù zijn ondertussen dertigers en allesbehalve tevreden met hun leven. Lenù heeft zich losgescheurd van haar schoonfamilie in Florence en is met haar minnaar Nino (die vermaledijde Nino!) en twee dochters teruggekeerd naar Napels, waar ze verder probeert te werken aan haar literaire carrière. Aanvankelijk niet in de wijk van herkomst, maar in een veel respectabeler deel van de stad, lekker ver van Lila die ze eigenlijk niet meer wil zien.
Maar zoals in de vorige delen is er geen ontsnappen aan Lila, die - intelligent als ze is - nog steeds in de oorspronkelijke wijk woont, er nooit weggegaan is en er officieus de plak zwaait. En die steeds weer contact zoekt, hoewel het zelfs van haar kant niet altijd van harte lijkt.
Ik had ook de hoop dat we eindelijk het lot van Lila zouden leren kennen, want het allereerste boek opent met haar verdwijning op haar zesenzestigste en Lenù die zich haar leven met en zonder Lila voor de geest haalt. Dat moest toch opgelost geraken in het vierde en laatste boek, niet?
Voor we aan de eindfase komen, moeten we wel nog zo'n 30 jaar zien te overbruggen en hoewel er meestal niet veel gebeurt in het leven van elke dag, zat ik toch weer compleet gefascineerd te lezen. Elena Ferrante kan een stukje schrijven en vooral dan vanuit het oogpunt van getormenteerde vrouwen in een vrouwonvriendelijk Italië. Ik had de tijd van mijn leven.
Het einde van het boek - ik ga natuurlijk niet verklappen hoe alles in elkaar paste - liet mij eerst een beetje onbevredigd achter, maar hoe meer ik er over nadenk, hoe passender ik het vind.
Laat mij gewoon zeggen dat dit een welgekomen terugkeer was naar de Napolitaanse wereld (op voorhand eerst even de lijst met personages achteraan doornemen helpt om terug in de stemming te komen), het was een beetje thuiskomen.
4.5 sterren en daarmee de hoogste quotering voor een boek uit deze reeks. De rest kreeg allemaal 4 sterren. Ga deze reeks lezen als je dit nog niet gedaan hebt - je hoeft echt niet zoals ik 5 jaar over die boeken doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten