Yep, Evelyne ging nog eens naar de cinema, deze keer naar The Mauritanian, een waargebeurd verhaal met Jodie Foster in één van de hoofdrollen.
Voor wie het niet zou weten: Jodie Foster is één van mijn favoriete actrices maar de laatste jaren speelt ze in zo goed als geen films meer mee. Is dat omdat ze geen goeie rollen meer vindt (ze leunt tegen de 60 aan) of heeft ze er zelf gewoon genoeg van? Wie zal het zeggen...
Haar vorige acteerjob dateerde al van 2018 toen ze ineens out of the blue in Hotel Artemis opdook - nu niet meteen de meest denderende film. En het was toen ook al 5 jaar geleden dat ze zich nog eens op het witte doek had laten zien.
Reden genoeg dus voor mij om toch The Mauritanian te gaan bekijken.
De film is gebaseerd op Het Guantánamo dagboek van Mohamedou Ould Slahi en laat ons kennismaken met de horror die de Amerikanen in het Guantánamo Bay detentiecentrum toepassen.
Ould Slahi werd opgepakt na de aanslagen van 9/11 en werd 14 jaar lang mishandeld en vastgehouden waarbij hij beschuldigd werd van recrutering voor de aanslagen, maar nooit echt iets ten laste werd gelegd.
En hier komt Jodie Foster piepen, want zij speelt Nancy Hollander, de advocate die zich zal inzetten voor de vrijlating van Ould Slahi nadat ze van zijn dossier op de hoogte wordt gebracht.
Nu is dit soort van drama's niet meteen mijn favoriete genre en ik was eerlijk gezegd ook niet echt van plan om de film te bekijken maar ik zag de trailer toen ik naar Drunk ging kijken en was wel meteen geïntrigeerd. Kansje geven dus.
Het enige waar ik mij in de film lichtjes aan geërgerd heb, is het accent van Benedict Cumberbatch - ja, die doet ook mee - want hij speelt de militair/advocaat die het Amerikaanse leger vertegenwoordigt in deze rechtszaak en hij doet dat met een knoert van een zuiders accent waar je bijna een lachstuip van krijgt. 't Zal wel voor de authenticiteit geweest zijn, maar doe dat toch maar niet meer Benedict...
Foster zelf is in goeden doen als de advocate die heel wat bagger over zich heen krijgt wanneer ze besluit deze zaak aan te nemen en het leverde haar zelfs de Golden Globe voor beste actrice op - die ze aannam vanuit haar zetel in pyjama, je moet maar durven.
Al bij al was dit een deftige film, al is het geen hoogvlieger, over een onderwerp waar meer mensen ontstemd over zouden moeten zijn. Want net zoals bij In the name of the father was de deze hier nogal kwaad na afloop, hoewel Ould Slahi uiteindelijk vrij kwam en een boek over zijn lijdensweg uitbracht dat redelijk succesvol werd.
Ga dit dus gerust bekijken, er spelen slechtere dingen in de cinema voor 't moment.
Maar er vallen ook nog enkele goeie dingen te bekijken die ik al vroeger zag:
Gagarine is een Frans magisch-realistisch drama over de sloop van een sociaal woonblok. Dit zag ik op het afgelopen Filmfestival van Gent en is zeker een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten