621 p.
Vertaald uit het Engels: The secret history
Dit is het boek dat we in mei voor de leesgroep lazen.
Even wat achtergrond bij mijn leestraject voor dit boek: ik kocht het in het Engels in 2002 tijdens mijn eerste bezoek aan New York (boeken zijn gewoon betere souvenirs dan gelijk welke prullaria) en had het al al die jaren ongelezen in mijn kast staan.
Toen het dit jaar op de leeslijst van de leesgroep verscheen, nam ik afgelopen maand mijn exemplaar uit de kast om het te gaan verslinden. Maar het ging maar niet vooruit. Niet dat het Engels zo moeilijk was, maar mijn editie is een pocket met heel dichte kleine druk en ik voelde dat als een barrière aan.
Dan maar richting bibliotheek om de Nederlandse versie in huis te halen, veel dikker, maar met een groter lettertype en een iets minder drukke lay-out. Na een goeie week zat ik al over halfweg, maar de laatste 300 pagina's (of het tweede boek in het boek) namen toch een goeie 2 weken in beslag, ook al omdat ik zodanig moe was dat lezen eigenlijk niet lukte...
Anyway, ik heb dit monster van een boek in zo'n 3 weken bedwongen en ik weet ook niet waarom ik zo lang gewacht heb om het te lezen, net zoals bij De gebroeders Karamazov had ik aanvankelijk het idee dat dit een ondoorkombaar boek was, maar dat is het dus niet.
Wat kan ik eigenlijk nog over dit boek gaan vertellen dat nog niet eerder gezegd is? Het is ondertussen meer dan 25 jaar oud en waarschijnlijk al kapot geanalyseerd... Maar ik doe een poging.
Al van op de eerste bladzijde weet je als lezer dat er een moord gebeurd is. Je kent het slachtoffer, weet hoe het gebeurd is en ook al wie het gedaan heeft. Waarom dan nog een boek van meer dan 600 pagina's gaan lezen? Omdat je in die 600 pagina's een poging tot het waarom krijgt, gezien vanuit één van de "daders".
Richard Papen, onze verteller, is een jongeman uit Californië die uit eigenzinnigheid aan het Hampden College in Vermont aan de oostkust van de VS gaat studeren. En eigenzinnig is hij: wie wil er nu in godsnaam Oudgrieks studeren bij een vreemde professor die hem in eerste instantie niet eens in zijn les wil?
Maar Richard houdt vol en komt uiteindelijk in de klas van Julian Morrow terecht, een excentriekeling die eigenlijk niet meer dan 5 studenten in zijn klas wil. Richard wordt de zesde.
De vijf andere studenten zijn vreemde vogels, van goede komaf, die niet neerkijken op Richard, maar die niet echt kunnen verstaan dat er ook mensen zijn die soms maar net rondkomen. Daarnaast zijn ze ook helemaal gefascineerd door de Oudgriekse cultuur en dan vooral in de bacchanalen.
Het is op één zo'n bacchanaal (Richard is er dan niet bij) dat er een dodelijk ongeluk gebeurt en omdat Bunny Corcoran zijn mond daarover niet zal kunnen houden, besluit de rest om hem dan maar te vermoorden.
Tja, Bunny, van een compleet onsympathiek personage gesproken - niet dat de anderen beter zijn, 't zijn allemaal eikels. Telkens hij ten tonele verscheen in het boek, had ik zin om hem een draai om zijn oren te geven. Dit totaal onverantwoordelijke wezen dat met graagte op de kap van een ander leeft, had nu eens geen enkele positieve karaktereigenschap... Haat is een sterk woord, maar dat kwam toch in de buurt telkens ik aan hem dacht.
Maar ook de andere personages zijn verachtelijk, met Henry Winter op kop. Hij is hyperintelligent waardoor hij maar besloten heeft dat andere mensen eigenlijk zijn aandacht niet waard zijn en hij maakt zich over dingen zorgen waaraan anderen gewoon nog niet denken. Zo zit hij zich op een bepaald moment bij zichzelf af te vragen welk boek hij moet meenemen om de beste indruk te maken op de politie-inspecteurs die hem zullen ondervragen. Alsof die mensen daar mee bezig zijn.
Zijn tegenhanger is Francis Abernathy, nog zo'n rijke eikel en in het begin kon ik de twee niet uiteen houden. Later wordt door hun "acties" wel duidelijker wie wie is, maar toch: ze zijn vergelijkbaar.
En van vergelijkbaar gesproken; de overige twee studenten zijn een tweelingbroer en -zus: Charles en Camilla. Nu weet ik niet in hoeverre dat het echte koppel Charles en Camilla bekend was in die tijd, maar ik kon enkel aan dit denken:
Heb ik dit boek nu graag gelezen? Ik weet het eigenlijk niet... Ik ben wel blij dat ik het eindelijk achter de rug heb, maar of dit nu ineens mijn "lievelingsboek" gaat worden? Dat valt te betwijfelen.
Ik wil wel nog de twee andere boeken van Donna Tartt gaan lezen, ze staan allebei in mijn boekenkast, dus dat is bijna een must.
Maar nog niet meteen.
Vier sterren voor dit mastodont van een boek, waar ik mijn werk aan gehad heb om het uit te krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten