maandag 13 november 2017

En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer - Fredrik Backman


Q, 2017
62 p.
Vertaald uit het Zweeds: Och varje morgon blir vägen hem längre och längre

Van Fredrik Backman, auteur van Een man die Ove heet (mijn boek van het jaar in 2016) en Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt, het eerste boek dat gelezen werd door mijn nieuwe leesgroep in 2016, verscheen onlangs dit kleine boekje in het Nederlands.

Toch een waarschuwing: ondanks dat het 62 pagina's telt, is het verhaal zelf maar zo'n 45 pagina's lang. Het is een echt kortverhaal.

In En elke ochtend... volgen we een oude man in zijn strijd om zijn herinneringen bij te houden. Hij wordt daarbij geholpen door zijn kleinzoon Noah, die hij consequent Noahnoah noemt omdat hij diens naam zo mooi vindt dat hij die altijd twee keer moet zeggen, en zijn zoon Ted.

Hij loopt verloren in herinneringen die hij op den duur niet meer kan plaatsen en de mist begint zich in zijn hoofd te vormen.

Veel meer dan dit gebeurt er eigenlijk niet in het verhaal, maar Backman heeft de gave om je mee te nemen in de gedachtenwereld van oudere mensen, wat hij ook al in Een man die Ove heet meesterlijk toonde.

En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer is een hartverscheurend verhaal over een oudere man die langzaam zijn grip op de realiteit verliest en wat zijn familie doet om hem toch nog een beetje te helpen. En er kan zeker een traantje geplengd worden voor wie die aanleg heeft.

Voor mij werd dit een viersterrenboek(je) dat hoogstwaarschijnlijk in mijn top 10 van 2017 zal belanden.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten