Azijnmeisje - Anne Tyler

Nijgh & Van Ditmar, 2016
211 p.
Vertaald uit het Engels: Vinegar girl

Vorig jaar was het 400 jaar geleden dat William Shakespeare overleed.

Bij uitgeverij Penguin besloten ze iets speciaals te doen: toneelstukken van Shakespeare laten herwerken door hedendaagse auteurs om zo tot moderne verhalen te komen. De reeks kreeg de naam Hogarth Shakespeare, naar de uitgeverij die Virginia Woolf en haar man oprichtten in 1917. Ondertussen zijn er al 5 deeltjes in deze reeks verschenen (en ook in het Nederlands verkrijgbaar) en er staan er nog 3 op het programma.

Azijnmeisje is de eerste bewerking uit deze reeks die ik lees en gaat terug op het toneelstuk The taming of the shrew (De getemde feeks). Nu ken ik dat stuk enkel van twee verfilmingen: de musical Kiss me Kate en de tienerkomedie 10 things I hate about you. Beide films bevielen me ten zeerste maar zijn zelf ook bewerkingen van het toneelstuk. In Kiss me Kate wordt het stuk opgevoerd in een theater en volgen we eveneens de belevenissen van de acteurs achter de coulissen. Bij 10 things I hate about you wordt het verhaal getransporteerd naar een Amerikaanse highschool waar we tienerverliefdheden te zien krijgen. Er is ook nog een meer getrouwe verfilming van Franco Zeffirelli met Elisabeth Taylor en Richard Burton, maar die staat al maanden onbekeken op mijn decoder... Ik zal er eens werk van moeten maken.

In Shakespeares stuk vinden we een vader met twee dochters terug: Katherine (ofte Kate) is de oudste, vrijgevochten en niet op haar mond gevallen, dus een "feeks". De jongste, Beatrice, maakt alle mannen de kop zot, maar mag niet trouwen van haar vader vooraleer haar oudere zus aan de man is. Twee aanbidders van Beatrice gaan dan maar aan de slag om een man te vinden voor Katherine. Die stelt zich dan tot doel om de "feeks" te gaan temmen.

Er is op zich al heel wat mis met bovenstaande opvatting: waarom kan een vrouw niet vrijgevochten zijn en voor zichzelf opkomen? Waarom moet die zo nodig "getemd" worden? Dat mannen zich eens wat gaan aanpassen he zeg...

In Azijnmeisje vinden we een gelijkaardige situatie terug: Kate Battista zorgt helemaal in haar eentje voor haar vader en veel jongere zusje. Maar ze staat ook bekend als een moeilijk mens en iedereen heeft al de hoop opgegeven dat ze ooit nog aan de man zal geraken. (Waarom is dit zo belangrijk?? Kan een mens niet gewoon zijn leven leiden zoals hij wil?) Soit, Kates vader, die wetenschapper is en na drie jaar zijn Russische labassistent moet afgeven omdat diens visum verlopen is, bedenkt een plannetje. Kate moet met Pjotr trouwen, zodat hij in de VS kan blijven. Probleempje: Pjotr is een onbehouwen Russische bonk die niet met vrouwen kan omgaan en Kate wil gewoon niet trouwen, en al zeker niet met een labassistent die ze van haar noch pluimen kent...

Maar op een bepaald moment geeft ze dan toch toe en er wordt een huwelijk georganiseerd.

Veel meer wil ik over de inhoud niet meer kwijt, want ik heb mij bij momenten rot geërgerd aan dit boek. Die ouderwetse opvattingen! De hele familie die zich een beetje gaat moeien met het "kneusje" van de hoop! En dan ook nog Kates compleet onverwachte draai naar het compleet tegenovergestelde van wat ze al het hele boek zat te verkondigen... Blèh.

Komt daar dan nog bij dat het boek helemaal niet boeiend geschreven is. Het is amper chicklit te noemen, zo eenvoudig is het taalgebruik en zo slijmerig zijn de beschrijvingen met momenten. Ik had nog nooit iets van Anne Tyler gelezen, maar heb nu zeker geen zin meer om nog iets anders van haar te gaan lezen - kan mij niet schelen hoeveel prijzen (of nominaties) ze op haar planken staan heeft.

Twee sterren en dat is omdat het toch nog iéts beter was dan mijn absolute leesnulpunt van dit jaar.