Dag twee en weer twee films op het programma.
Tussen het kijken door ging ik met zuslief - die mij zou vergezellen naar de tweede film - een hapje eten bij Würst, het "haute dog" restaurant van Jeroen Meus, want daar was ik nog niet geweest.
"Wat heeft dit nu met het filmfestival te maken?" zou je kunnen vragen. Wel, ga dan maar eens een kijkje nemen in de toiletten van Würst - van een verrassing gesproken. En ik ga die verrassing hier niet spoileren, je moet het zelf maar gaan ontdekken...
Thema van de dag was "passie en liefde die moet opboksen tegen vooroordelen":
Loving - Jeff Nichols
Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, krijgen we hier de strijd van een gemengd koppel in de jaren '50 van de VS te zien, een tijd waarin blank en zwart niet met elkaar mocht trouwen en dat is nu juist wat Richard (Joel Edgerton, met vreselijk geblondeerde haren) en Mildred (Ruth Negga, vooral bij mij bekend als Raina uit Agents of S.H.I.E.L.D.) doen. Ze reizen naar Washington D.C. om te trouwen - want daar mocht het wél - en bij hun thuiskomst worden ze uit hun bed gelicht en vastgezet door de politie omdat ze dus iets illegaals doen.
Nadat ze uit de staat Virginia gezet zijn (het was dat of een jaar gevangenis) en er 25 jaar niet samen mogen terugkeren, begint de lange strijd tot gelijkheid, aangevuurd door een (initieel) incompetente advocaat (gespeeld door Nick Kroll, die een kop heeft die je niet serieus kan nemen).
Een hartverscheurend verhaal waarbij je nog een knak krijgt op het einde wanneer je te lezen krijgt hoe het Richard en Mildred na het winnen van hun rechtszaak verging. Een mooie film, zonder meer.
En de titel? Dat is gewoon hun achternaam, maar het past wel mooi bij het verhaal.
Nog niet geweten wanneer de film bij ons in de zalen komt, hij was trouwens niet ondertiteld en dat is nooit een goed voorteken...
A quiet passion - Terence Davies
Dit wordt ongetwijfeld de zwaarste film die ik dit filmfestival zal zien (hoewel, je weet nooit...). Het levensverhaal van Emily Dickinson, Amerikaans dichteres uit de 19de eeuw, werd prachtig verfilmd door Terence Davies, die ook het script schreef.
Als Emily zien we Cynthia Nixon, die de rol van haar leven lijkt te spelen en als haar zus Livinia Jennifer Ehle (Elizabeth Bennet uit de BBC-productie Pride and prejudice uit 1995), twee vertolkingen die de film tot een waar plezier maken om te bekijken.
Waar ze echter die acteur gehaald hebben die hun broer speelde, is mij een raadsel. Die vent ziet er uit als een wassen beeld met wel een héél slechte pruik op en zijn "acteerkunsten" zijn helemaal niet om over naar huis te schrijven (dat was trouwens de algemene consensus rondom mij: ik, mijn zus, de mensen die achter ons zaten, een vriendin van mijn zus die ook toevallig in de zaal zat... gruwelijke vertolking). Maar gelukkig lag de focus meer op Emily en Lavinia.
Doorheen de film worden de gedichten van Dickinson voorgelezen door Cynthia Nixon, wat met momenten echt moeilijk te volgen was omdat de ondertiteling een compleet andere vertaling gaf dan wat er gezegd werd. Poëzie is sowieso al moeilijk te volgen als je het leest en als het dan nog wordt voorgelezen en anders vertaald, wordt het echt wel hersentjes gebruiken - en ik hou niet eens van poëzie!
Toch eventjes wat cultuur op mijn blog brengen met zowat het bekendste gedicht van haar hand (en ook het enige waar ik al van gehoord had):
The heart asks pleasure first,
And then, excuse from pain ;
And then, those little anodynes
That deaden suffering ;
And then, to go to sleep ;
And then, if it should be
The will of its Inquisitor,
The liberty to die.
Van het leven van Emily Dickinson wist ik zo goed als niets, ik dacht zelfs dat ze een Britse dichteres was, bleek dat wel even anders... Maar het is een interessant leven, zoals je het in de film gepresenteerd krijgt: Emily trouwde nooit, verliet op een bepaald moment het huis niet meer, naar het einde toe zelfs haar slaapkamer niet meer en droeg vooral witte kledij, wat in die tijd als excentriek werd beschouwd. Ze leed ook aan allerlei kwalen, vooral niergerelateerd en stierf er ook aan op 55-jarige leeftijd.
En ja, het werd naar het einde van de film toe een echt tranendal, mijn zus was er zowaar gedegouteerd van, maar blijkbaar volgde de ene dood de andere op in de Dickinsonfamilie, tot Emily zelf bezweek aan haar ziekte.
Deze film wil ik dan ook warm aanbevelen aan iedereen die niet vies is van een goeie biopic en die prachtige vertolkingen weet te waarderen.
Vanaf 2 november in de zalen te zien. Gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten