September wrap-up

Waar vorige maand een echt leesfeestje was, werd september het iets mindere broertje: een hele week ziek geweest en daardoor geen zin om te lezen én daarna terug aan het werk waardoor er geen tijd meer was om te lezen.

Ik las uiteindelijk slechts tien exemplaren: 4 romans en 6 strips, waarvan het merendeel 4 sterren kreeg. Eentje kreeg de volle 5 sterren en werd dan ook mijn boek van de maand:

Wij - Yevgeni Zamjatin

Deze dystopische (vroeger anti-utopische) roman speelt zich een paar honderd jaar in de toekomst af in wat een ideale maatschappij zou moeten zijn: de hele stad is gemaakt van glas, er zijn dus geen geheimen voor elkaar. Iedereen draagt dezelfde uniformen en gaat in bijna militaire pas van hier naar daar. Fantasie is een verboden begrip, hoewel er officiële dichters zijn en het individu is niets, alles is het grote "wij".

Hoofdpersoon D-503 (ze hebben zelfs geen namen meer) vertelt dagboekgewijs over zijn wereld want er werd een "Integraal" gebouwd die de ruimte zal ingestuurd worden met aan boord het bewijs van hun superieure maatschappij en daarvoor schrijft hij zijn dagdagelijkse bevindingen op.

In het begin zijn die aantekeningen gewoon observaties van alledag maar gaandeweg sluipt de innerlijke wereld van D-503 in het verhaal, waarbij hij - hoewel dit verboden is - verliefd wordt. I-330 blijkt dan ook nog eens een revolutionaire te zijn, die hem meesleept in haar ideeën.

Klinkt misschien interessant, en dat is het ook, maar de schrijfstijl (en de vertaling) is zo compact en het aantal zelfverzonnen of bewerkte woorden is zo groot, dat het serieus wat inspanning vraagt om er door te komen. Ik deed 43 dagen over deze roman van 180 bladzijden, aan zowat 5 pagina's per keer want meer vroeg te veel energie...

Maar toch: blij dat ik het boek gelezen heb en ik zou het écht aanraden aan mensen die eens een stukje literatuurgeschiedenis tot zich willen nemen dat misschien niet zo bekend is.

Van de viersterrenboeken wil ik het nog even hebben over Neil Gaiman, want ik las 2 van zijn werken in september:

Droomland (Sandman, 3)

In het derde deel van de Sandmanreeks krijgen we vier verhalen te lezen waarin onze hoofdpersoon Dream slechts een aanvullende rol speelt.

In het eerste verhaal gaat een schrijver met writersblock op zoek naar een muze voor zijn nieuwe boek. Wat volgt is een echt gruwelverhaal want hij krijgt letterlijk de muze Calliope door een andere schrijver in zijn armen geduwd en door haar te verkrachten vindt hij inspiratie voor nieuw werk. Het is Dream die haar uiteindelijke redder zal worden.

Het tweede verhaal was mijn favoriet uit de bundel en niet enkel omdat het "Een droom van duizend katten" heet.

Hierin krijgt een kitten het verhaal te horen van hoe katten vroeger over de wereld heersten en hoe mensen, gewoon door het met zo'n duizend tegelijk te dromen, de dominante soort op aarde werden.

En als mensen dit konden, moeten katten hier ook terug toe in staat zijn.

Het slotbeeld van het verhaal is het kitten dat - voor ons mensen - vredig ligt te slapen in zijn mandje, maar dat wel superhard aan het dromen is over kattendominantie.

Als je er in slaagt om zoiets onschuldigs als een slapend katje angstaanjagend te maken, ben je in mijn ogen héél goed bezig.

Het derde verhaal, Een midzomernachtdroom, gaat over een voorstelling van dit toneelstuk in open lucht, bijgewoond door de echte wezens uit de onderwereld die ook in het toneelstuk voorkomen. Dit verhaal brak geen potten voor mij, maar slecht was het niet.

In het laatste verhaal komt Dream niet voor, wel zijn zus Death en zij begeleidt een uitgebluste superheldin die niet kan sterven naar haar einde. Eerlijk gezegd herinner ik mij niet zo veel van dit verhaal, het zal dus maar middelmatig geweest zijn...

In ieder geval: Sandman blijft mij telkens weer verbazen, nu is het ongeduldig wachten tot deel 4 in het Nederlands verschijnt want de datum wordt iedere keer weer uitgesteld.

Het tweede boek dat ik deze maand van Neil Gaiman las, was Niemandsland.

Omdat ik niet goed wist waar te beginnen met Neil Gaiman - een grootheid in het fantasygenre - volgde ik de aanbevelingen van dit artikel. En aangezien ik niet hou van kortverhalen en Coraline al gelezen had, moest Niemandsland er aan geloven.

In deze roman komt Richard Mayhew terecht in Benedenlonden, een complete wereld onder het "normale" Londen, waarin monsters, engelen en magische objecten werkelijkheid zijn. Hij loopt achter het meisje Door aan, die op zoek is naar de moordenaar van haar hele familie, waarbij ze een bonte stoet aan kleurrijke figuren ontmoeten.

Ik vond het eerlijk gezegd een beetje The hobbit onder de grond en had heel wat tijd nodig om in het verhaal te komen, maar eens ik er gearriveerd was, ging het in één ruk door tot het einde.

Nog Gaiman, alstublieft!