Het was deze week weer zover: de PNB Paribas Fortis Film Days waren terug in het land!
Er moet mij wel eerst nog iets van het hart: ik herinner mij de eerste keer dat ik deelnam aan de - toen nog - Fortis Film Days in 2006. Toen deden denk ik zowat alle bioscopen in het land mee en kon je in Gent in alle drie de bioscopen terecht. Ik hopte dan ook op één dag tussen de Sphinx, de Studioskoop en Kinepolis in Gent en zag 3 films in 3 verschillende bioscopen voor 9 euro (het was toen nog 3 euro voor een film). Er zat zelfs de avant-première van de nieuwe M. Night Shyamalan bij: Lady in the water, een film die door velen verafschuwd wordt, maar die voor mij de laatste goeie van M. was.
Ik was eigenlijk van plan om al op woensdag 23 september de zalen in te duiken, maar ik had die dag zoveel te doen (o.a. mijn kAHdooke gaan afhalen) dat ik er niet meer geraakte en er speelde die dag ook niet echt iets wat ik wou zien in mijn uitgekozen bioscoop.
Nu, van de dit jaar deelnemende bioscopen ben ik enkel nog niet in de Focus in Geraardsbergen geweest, maar dat ligt mij wat te ver, dus ik zal er waarschijnlijk ook nooit geraken. In Kinepolis had ik geen zin en Siniscoop is een donkere plakboel. Mijn keuze viel dus snel op Cinema Albert in Dendermonde. Hier ben ik al verschillende keren een filmpje komen meepikken (waaronder de volledige Hunger Games-reeks tot nu toe, op 18 november zien ze mij daar terug voor het laatste deel) en ik ben telkens weer gecharmeerd door dit bioscoopje. Ze hebben maar 2 zalen, maar weten toch een mooie programmatie samen te stellen en het is er op normale dagen maar 7,50 euro voor een kaartje!
Soit, op woensdag werden er enkel films in de namiddag getoond en het lukte mij dus niet om dan tot daar te geraken. Op donderdag moest ik 's avonds mijn tickets voor het filmfestival bestellen (dat nam ook al gauw een uur in beslag) en op vrijdagavond deed ik mee aan een quiz. Enkel zaterdag 26 september schoot dan nog over om een film te gaan bekijken en tegen 19.30u zat ik in Dendermonde klaar voor Café Derby.
Eerst en vooral: de film is een feest van herkenning! Het verhaal speelt zich af in 1985 en wordt verteld door de ogen van de 10-jarige Sara. Aangezien ik in die periode net ietsje jonger was, kwam alles in het leven van Sara mij héél bekend voor: de kledij, de aankleding van haar slaapkamer, wat er 's morgens op tafel stond bij het ontbijt... Het werd een echt nostalgisch tripje.
En ook de soundtrack mocht er zeker zijn: hits uit die jaren, met als subliem hoogtepunt Rendez-Vous van Pas De Deux.
De film zelf is een tragikomedie: je hebt vader Georges die een onverbiddelijke dromer, marktkramer, allesverkoper en marchandeur is, maar in het vuur van zijn ideeën vergeet dat er ook brood op tafel moet komen in zijn gezin met vijf kinderen. Daarnaast staat moeder Renée die met lede ogen moet aanzien hoe de ambitieuze plannen van haar man het gezin steeds verder de dieperik in duwen. Er kan zeker gelachen worden tijdens de film (heb ik ook gedaan) en wie daar de neiging toe voelt, kan zeker wat tranen plengen (doe ik nooit!).
Ik heb er met andere woorden van genoten, dit debuut van Lenny Van Wesemael - gebaseerd op haar eigen vader nota bene - mag er zeker zijn.
En dan nog even iets over Monic Hendrickx, die Renée speelt. Bij tv-kijkend Vlaanderen zal ze vooral bekend zijn van de serie Penoza, de Nederlandse maffiareeks waar ze de stoere mater familias speelt en die momenteel (voor de zoveelste keer) op zaterdag op één herhaald wordt in het holst van de nacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten